Zegt het spreekwoord. Ook wij moeten na terugkeer uit Manaus extra geduld hebben.

We hadden gehoopt om 7 februari door te kunnen vliegen naar Kawemhakan, Lawa, maar vanwege een huidoperatie vanwege zonneschade van Marjolein hebben we dit met een week uitgesteld naar 14 februari.

Wat doe je dan met zo’n extra week in de stad? Het liefst waren we naar de Wajana’s gevlogen omdat het al weer 5 maanden geleden is dat we voor het laatst op Lawa waren en we de mensen graag weer willen zien. We besteden in plaats daarvan onze tijd aan het bezoeken van vrienden en natuurlijk wat extra bezoeken aan onze jongste dochter en haar gezin. We hebben een aantal Skype gesprekken met familie en vrienden in Nederland, maar ook een aantal werk afspraken via Skype. Verder zijn we met het project van Foundation for Farming bezig met een financieringsaanvraag en daarvoor is het wel handig om nog een aantal gesprekken in en vanuit de stad te kunnen voeren.

Gisteren zijn we met onze dochter en kleinzoon naar de film ‘Wiren’ geweest. Een surinaamse productie waarin een van onze kleinzoons de jonge Wiren speelt. Wiren is een dove jongen die opkomt voor zijn recht op onderwijs. In Suriname is het nu nog niet mogelijk om als dove een universitaire studie te volgen. Ook voor vele andere mensen met een beperking zijn er weinig mogelijkheden. Een heel indringende film en voor ons wel heel bijzonder om onze kleinzoon te zien acteren. Hij heeft er lol in en zou er graag in verder willen.

We gaan de komende week nog naar stichting In de Ruimte om daar een dagsluiting te verzorgen. Deze jonge en niet zo jonge mensen kennen we al sinds 1989. Het is een thuis voor mensen met een lichamelijke beperking en zij hebben al die jaren een bijzondere plek in ons hart. Bovendien is de oprichtster van het werk voor een kort bezoek uit Nederland gekomen. In de vorige eeuw (zo dat klinkt zeg!) hebben we jaren met haar gewerkt, dus het is erg leuk dat we haar nu hier kunnen ontmoeten.

Marco’s tijd in Florida begin januari was heel goed. Hij heeft genoten van de jaarlijkse conferentie waar nu de leiders van drie pionier teams aanwezig waren. Samen nadenken en getraind worden over het vormen van nieuwe leiders die op hun beurt weer leiders trainen, was erg inspirerend. Daarnaast heeft hij genoten van het contact met onze oud collega’s Roy en Margaret Lytle. Ook heeft hij een echtpaar dat zich aan het voorbereiden is om het team in Manaus te gaan versterken bij hen thuis kunnen bezoeken. Daarnaast kon hij bij de dankdienst voor het leven van Don Richardson aanwezig zijn (de auteur van het boek Vredeskind en zendeling van World Team).

In Manaus hebben we samen een heel goede tijd gehad met het team daar. Vorig jaar was alles nieuw en nu voelden we ons al veel meer thuis en op ons gemak, al spreken we nog steeds geen Portugees. We werden heel hartelijk ontvangen en hebben genoten van hun jaarlijkse conferentie waar de plannen voor 2019 besproken werden.

In Brazilië zijn de maanden december en januari de periode van de grote vakantie. In februari start het nieuwe schooljaar, dus eind januari zitten alle vluchten vol omdat mensen terugkomen van vakantie. Zo ook de teamleden van WEC. Zij gaan weer naar hun plekken diep in de jungle. Voor ons heel bemoedigend om te horen hoe God hen geholpen en gezegend heeft het afgelopen jaar. Er zijn veel parallellen met ons werk.

Voor dat niet spreken van Portugees werd Marco nog even met de neus op de feiten gedrukt toen hij bedacht dat het goed zou zijn om zijn wat al te weelderige baard te laten knippen. De kapper was niet ver van ons logeeradres. Dus hij ging op pad met goede moed. Toen hij weer bij Marjolein kwam was duidelijk dat de kapper zijn ‘bijknippen’ had begrepen als ‘alles glad graag…’ Enfin, na twee weken valt het al bijna niet meer op….

Het hierna volgende filmpje spreekt denken we voor zich Lang zal ze leven

Nu hopen we de maanden februari, maart en april in Kawemhakan te zijn. Er wordt weer dagelijks gebeden met jongeren die last hebben van boze geesten. Ook hebben we gehoord dat Wajana jongeren geronseld worden als drugs koeriers op de route Cayenne – Parijs. Inmiddels zitten er minstens twee jongeren in een Franse gevangenis. Er wordt gewaarschuwd voor een nieuw soort drug, Pokemon genaamd. Zo leren we weer nieuwe feiten waarmee de leiders van de Wajana’s om moeten leren gaan. Wat zijn wij blij dat we niet in eigen kracht en alleen hoeven te gaan, maar dat we vanuit de bijbel mogen weten dat God met ons mee gaat.