De twee weken in Lima trokken we op met het team dat werkt met Chinese immigranten die vooral werkzaam zijn in kleine restaurants verspreidt over de stad. We hebben een heel goede tijd gehad in Lima, een mega stad met ruim 13 miljoen inwoners. Veel goede contacten en fijne gesprekken over hoe we binnen World Team actief mogen zijn in het uitreiken naar de 200.000 Chinezen in de stad waarbij we samen werken met een Chinese C&MA kerk in Lima.

Na opnieuw een goede ontmoeting in Lima reden we met een Uber (een taxi) terug naar ons appartement. Druk pratend en bedenkend wat we in de laatste twee dagen nog willen doen stappen we uit. Jas over de arm, voor ons is het toch aardig koel hier. Net te laat bedenkt Marjolein dat ze wel haar jas over de arm heeft, maar niet haar tas. Wat een schrik want in die tas zitten de paspoorten. Marco probeert contact te krijgen met de taxi chauffeur en met de centrale. Dit lukt niet. We bidden dat de chauffeur de tas vindt en hem terug komt brengen. We bellen onze Spaanstalige vriend Miguel en onze collega Tony. Zij komen naar ons toe om samen verder te overleggen en om te kijken of Miguel in het Spaans Uber wel kan bereiken. Terwijl wij al biddend in onszelf op hen zitten te wachten, stopt een grijze auto voor de deur en zwaait de chauffeur met Marjoleins tas. In rap Spaans vertelt hij dat de volgende klant de tas gevonden had en dat hij gelijk gedacht had dat wij de eigenaren waren. Nadat hij z’n klant had afgezet was hij terug komen rijden. God beantwoordt gebeden! Wat zijn we blij en opgelucht. In gedachten gingen we alle stappen af die we zouden moeten zetten om de volgende avond een noodpaspoort te hebben om terug te kunnen vliegen naar Nederland. Miguel en Tony komen even later aan en samen hebben we God gedankt. Miguel zegt dat dit echt een wonder is want in Peru worden zelden of nooit spullen netjes terug gebracht.

We genoten van het uitzicht op de Stille Zuidzee, voor Marjolein de eerste keer dat ze zich kan herinneren. Onze ogen mochten we laten genieten van prachtige gebouwen, kleurrijke mensen, mooie parken, maar ook zijn we weer eens met de neus op de feiten gedrukt van de armoede en de vele krotten in de buitenwijken van deze stad.

Ook hebben we geleerd dat het in Lima heel vaak mistig is vanwege de ontmoeting tussen zeelucht en woestijnlucht. Al zaten we in een appartementengebouw op de 16e etage met uitzicht, in de verte, op de oceaan, we hebben geen een keer de zon in de zee zien zakken omdat die voor die tijd al in mist en wolken gehuld was.

Nu zijn we weer ‘thuis’ in Nederland. De laatste etappe van ons verlof tot we 7 december weer in het vliegtuig stappen naar ons Surinaamse ‘thuis’.