Marco & Marjolein in Suriname

Met alle negatieve berichtgeving over Suriname in de media willen we jullie laten weten dat wij veilig zijn en ook alleen via de media gemerkt hebben wat er gaande is. Natuurlijk merken ook de mensen in het binnenland al jaren dat de prijzen stijgen. Gelukkig zijn zij veel minder afhankelijk van alle voorzieningen die de stad biedt. Het is fijn als je een cilinder met kookgas hebt, dat maakt het kook proces een stuk eenvoudiger, maar als het er niet is, ga je naar het bos en kap je hout om te koken.

Na aankomst werden de dozen met jongeren bijbels uitgeladen

Na bijna een week tussen de bedrijven door poetsen in ons huis in Apetina, is het huis klaar om gasten te ontvangen. We verwachtten twee mannen uit Nederland dinsdag in de loop van de dag, maar het hele vliegschema ging vanochtend overhoop, dus staat de vlucht nu gepland voor morgenochtend. We kijken wel naar ze uit want ze nemen een nieuwe power converter mee voor ons zonnesysteem.

Ons huis gezien vanaf de rivier

Toen we in Apetina aankwamen werd de radiator van de dorpsgenerator naar het vliegtuig gebracht om in de stad gerepareerd te worden, wanneer dat gebeurd is én wanneer er dan weer een vlucht is waarmee de radiator mee kan? We wachten het rustig af. Toen we onze vriezer op de zonnepanelen wilde zetten, bleek dat de power inverter stuk was. Dat betekent dus helemaal geen stroom! Hoe laden we nu onze telefoons en de computer op? Hoe houden we het meegebrachte vlees en andere spullen voor de koelkast goed?

Toen we binnen stapten was de eerste klus alles schoon maken. De bezem erdoor en daarna de dweil.

Gelukkig is er sinds een paar maanden een vriezerhuis op zonne energie in het dorp. In één van de vier vriezers wordt het vlees ingevroren gehouden. Daar paste ons bescheiden tasje ook wel bij. In een andere vriezer wordt water gekoeld/ ingevroren. Met een beetje kunst en vliegwerk hebben we de afgelopen week ons koelkastje koel weten te houden. In een ander huis konden we iedere dag 2 externe batterijen opladen zodat ook onze telefoons stroom bleven hebben en we in verbinding met de buitenwereld konden blijven. We zijn enorm dankbaar dat dit mogelijk was en hopen vanaf morgen ‘gewoon’ thuis de zaken weer op orde te hebben.

Geen straf om elke avond in dit grote bad te gaan afkoelen

In de afgelopen dagen ging Marco voor het rusten nog even afkoelen in de rivier. Het duurde nogal lang voor hij terug was. Wat bleek, z’n bril was in het water gevallen en Marco had al verschillende keren gedoken om z’n bril te zoeken, maar tevergeefs. Al biddend probeerde hij het nog een keer dichterbij hemzelf in de buurt. Wat een geluk toen hij z’n bril weer in handen had. Marco heeft een reservebril….in de stad. Dat zouden lastige weken geworden zijn. Zielsgelukkig kwam hij thuis. Samen hebben we God gedankt dat Hij ook in deze dagelijkse dingen ons wil helpen. Niets is te groot of te klein voor Hem.

Pasikili heeft gehoord dat we binnenkort gasten krijgen. Ze willen graag een aantal setjes pijl en boog bij hem kopen. Dus, gelijk aan de slag gegaan. Hier wordt een boog geschaaft uit een speciale houtsoort.

In het dorp horen we dagelijks de bushcutters. Er wordt flink gemaaid in het dorp om alles op tijd klaar te hebben voor de paasconferentie. Afgelopen zaterdag is men met een aantal kano’s alvast kookhout gaan kappen. Wij hebben afgelopen week 80 kilo aan boodschappen meegenomen voor de gemeente. We horen dat er drie kano’s vol mensen uit het dorp stroomopwaarts van Lawa komen voor de conferentie. Ook uit Tepoe en Palemeu komen een aantal kano’s de rivier afzakken en de stroomversnellingen trotseren.

De kinderen van het dorp komen ’s middags graag weer bouwen met de nieuwe duplo die we vanuit Nederland hebben meegebracht.

Afgelopen week hebben we ook online de vliegtickets naar Canada gekocht voor Amepun en Susina. Zij hopen van 10 mei tot 3 augustus in Canada te zijn. Hun hoofddoel is het leren van de Engelse taal, maar ze zullen de helft van de tijd weer in Sunchild en O’Chiese zijn. Ze kijken ernaar uit om de mensen daar weer te ontmoeten. Het zendingsechtpaar zal de engelse les voor hun rekening nemen. Tot die tijd gaan de wekelijkse online lessen met Marilynne uit Calgary ‘gewoon’ door. We zijn onder de indruk van de trouw bij Amepun en Susina, maar ook bij Marilynne, die nu al bijna 2 jaar iedere zaterdagochtend om 8 uur tijd maakt om de Wajana’s les te geven.

Op tijd zagen we deze gast die zich het afgelopen jaar een plekje in ons huis heeft toege-eigend. Dat hebben we gelijk omgezet in huisuitzetting.

En zo is het ‘ineens’ eind januari en is de eerste maand van dit nieuwe jaar alweer voorbij.

Ook de zonnepanelen moesten weer gewassen worden. Vanaf het bovenluik met een lange lat waar we aan het eind een oude bezem hebben vastgeschroeft.

Wij hebben in ons huis in Lawa grote schoonmaak gehouden omdat 23 januari Anneke Kempeneers verhuisd is van Maripasoula naar Lawa. Dat betekent twee huishoudens in één schuiven. Voor haar bediening met de jeugd is het belangrijk om dichterbij de Wayana (aspirant) jeugdleiders en de jeugd te zijn. Aangezien wij toch niet het hele jaar door in Lawa wonen, maar ook in Apetina en in de buurt van Paramaribo, hebben we aangeboden dat zij in ‘ons’ huis in Lawa komt wonen. We draaien de rollen om, normaal kwam zij bij ons logeren en straks gaan wij bij haar logeren.

Met de kano vanaf Tabiki via Maripasoula. Gelijk de maaimachine laten repareren in de stad. We gaven gelijk een lift aan een wasmachine voor iemand in het dorp.

Na een bliksembezoek van Marco naar de stad om (zoals na controle door de tandarts bleek) een kies te trekken waarvan de wortel niet meer verder mee wilde werken, zijn we volop met planning bezig geweest, voor onszelf, maar ook voor de jaarplanning van de gemeenten langs de Lawa rivier. Voor de oudere leiders is dit soms nog wel lastig, vooral als er ook gelijk een prijskaartje gehangen wordt aan de activiteiten. We zien dat de groep met bijbelschool studenten hiervoor de kartrekkers zijn. Heel mooi om zo langs de zijlijn te kunnen adviseren. Wat zien we ook in dit opzicht groei.

Afgelopen zondag hadden we na de dienst in de kerk een vergadering bij ons thuis met alle kerkleiders om het hele plan door te spreken en met elkaar besluiten te nemen.

Samen met World Team Canada hebben we een 3 jaren plan opgesteld (2023 – 2025) met een begroting. Het plan voorziet in drie stellen die naar drie verschillende plaatsen gaan om de komende drie jaar telkens drie maanden in Canada te kunnen zijn. We kiezen voor drie regio’s. Alberta (met als standplaats Calgary), Manitoba (standplaats Winnipeg) en Quebec (met als standplaats Montreal).

Amepun en Susina willen graag weer terug naar Canada

Begin juni dit plannen we een onderzoeksreis naar Montreal. Via de NEFC (Native Evangelical Fellowship of Canada) zijn we in contact gekomen met een aantal zendingswerkers van UIM (United Indigenous Missions). Zij hebben daar inmiddels 20 jaar gewerkt en krijgen nu contacten in een nabijgelegen reservaat. Zij zouden graag hulp krijgen van een Wayana paar. Samen met Ipomadi, het groot opperhoofd van Lawa, gaan we ruim een week op bezoek om samen met NEFC en UIM te onderzoeken wat de mogelijkheden zijn. We geloven dat God ons hierna in contact zal brengen met een Wayana stel die goed Frans spreken om uit te kunnen zenden naar dit team.

Deze week kwam een oude bekende op bezoek. Rifi heeft destijds ons dak geschilderd in Apetina. Inmiddels getrouwd en twee kinderen.

Komende donderdag komt Paul Muzzin naar Lawa voor een bezoek van 4 dagen. Hij heeft ons Wayana team in Canada afgelopen zomer een aantal weken gevolgd met zijn camera. Nu komt hij opnames maken van de thuissituatie van de Wayana. We verwachten dat het intensieve dagen worden met elkaar. Ook omdat wij maandag 6 februari samen met Paul naar de stad vliegen. Al met al staan er toch al heel wat doosjes ingepakt klaar om mee te gaan naar ons huis in Republiek.

De appels die Marco meebracht uit de stad verdwenen in een mooie appeltaart. Zo kreeg Marjolein een leuke verjaardag 22/1.

Tractatie voor Marjoleins verjaardag vanuit Maripasoula

Verder hebben we ook onze vlucht naar Nederland weer geboekt. Marco moet voor vergaderingen van World Team eind april in Florence zijn. Dit geeft ons de gelegenheid om Marjoleins ouders weer te bezoeken. Marjoleins vader hoopt in april 89 jaar te worden.

Ons uitzicht bij zonsopgang over de rivier

Een beetje eerder dan 5 december hebben we in Delft gezellig Sinterklaas gevierd, mét gedichten en surprises. Het was echt een geslaagde ‘uitsmijter’. De volgende ochtend reden we om 4.30 uur naar Schiphol om op tijd te zijn voor een vroege vlucht naar Paramaribo. Daardoor landden we ook vroeger in Suriname en hadden we nog tijd voor een bezoek aan onze vriendin Marja en daarna aan onze jongste dochter en haar gezin. Maandag was winkeldag om de laatste etenswaren te kopen voordat we dinsdag naar Lawa konden vliegen. Ook die vlucht was ’s morgens vroeg, zodat we om 5.30 uur al weer in de auto zaten. Dat gaf ons in Lawa wel de tijd om het huis grotendeels op orde te krijgen. Wat was het hartverwarmend om de mensen weer te zien en te horen dat ze blij waren om ons te zien!

Woensdagochtend landde het vliegtuig van Gum Air met 6 gasten uit Canada en Californië voor een bliksem bezoek. Het vliegtuig was verder geladen met bijna 300 Love Packs vol cadeautjes voor de kinderen tot 14 jaar én met 100 kinderbijbels! De tweede kinderbijbel uit een serie. Met Kerst gaan we ze uitdelen. Afgelopen zondag mochten we de kinderbijbel overhandigen aan de mensen die Marjolein geholpen hebben in de vertaling de afgelopen jaren.

Maar eerst werden op donderdagmiddag de Love Packs uitgedeeld. Wat een feest! Tot onze grote verrassing kwamen uit de omliggende dorpen ook kano’s met kinderen. Het was een geslaagd evenement. We hebben genoten van het enthousiasme bij de kinderwerkers. Alle namen en leeftijden hadden ze van tevoren doorgegeven. Een klus waar ze vanaf augustus mee bezig zijn geweest. Alleen de tieners konden niet voor een middagje komen vanuit hun internaat. Voor hen wordt het met Kerst groot feest. Vrijdagochtend landde het vliegtuig weer om onze gasten naar Paramaribo te brengen. Gelukkig ging alles goed en was de regen geen spelbreker.

Daarna was het tijd om de 4 dozen met kleding die we meegenomen hadden uit te zoeken en te sorteren. Vandaag was het dan zover en konden de mensen voor de Kerst leuke kleren uitzoeken en voor een zacht prijsje kopen. Je staat er versteld van hoe snel nette stapels met kleren veranderen in een bonte berg waarin het lastiger zoeken is. De komende dagen zullen er nog wel mensen binnen druppelen, dus de overgebleven kleren liggen in nette stapels op hen te wachten.

Vandaag zijn een heel aantal mannen begonnen om met bush cutters het hoge gras in het dorp te maaien voor de Kerst. Natuurlijk is Marco dan ook van de partij.

Er worden voor de Kerst de nodige gasten en familie leden uit andere dorpen verwacht. Zaterdagavond beginnen we met een zangdienst en zondag en maandag vieren we de geboorte van onze Here Jezus gezamenlijk in de kerk. Tussen de middag wordt er voor iedereen gekookt en wordt dat in de ‘Tukusipan’ opgediend. Zo geweldig om op deze manier samen op te trekken! Een heel andere Kerst dan in Nederland. Geen kou en kachel te vinden, maar in T-shirt en korte broek vieren we hetzelfde feest wereldwijd.

Wij zijn dankbaar dat er zo’n grote groep mensen om ons heen staat en ons ondersteunt met gebed en betrokken zijn bij ons. Hartelijk dank allemaal!

Vanuit Lawa wensen we jullie gezegende Kerstdagen en een gezond, gelukkig en goed nieuwjaar.

Wat is er in de afgelopen weken weer veel gebeurd!

We hebben het laatste weekend van september enorm genoten van ‘ons volkje’. Met grote dankbaarheid kijken we naar onze volwassen kinderen en zijn enorm trots op de mensen die ze geworden zijn. Daarnaast genieten we ervan om hen als ouders met hun kinderen om te zien gaan. Een heel kostbaar weekend op een mooie plek in het groene hart van Nederland.

In de tijd dat Marco voor vergaderingen van World Team in Cambodja was, mocht Marjolein een midweek op kleinzoon Timo passen. Het blijft heerlijk om zo een paar dagen in de wereld van je kleinkinderen te mogen stappen! Gezellig kletsen onderweg naar school. In de klas mogen vertellen over de jungle waar wij wonen. De kinderen bleven maar vragen stellen, zo leuk.

We ervaren opnieuw Gods timing in heel veel aspecten van ons leven, maar in het bijzonder dat we deze maanden in Nederland kunnen zijn om zo ook tijd voor Marjoleins ouders te hebben. Soms tussen alle andere bedrijven door.

Eind oktober hadden we als kinderen Derksen de gelegenheid om elkaar in het huis van Marjoleins zus Mirjam te ontmoeten. Ook dat gebeurt niet zo vaak omdat Marjolein niet de enige ‘uitlandige’ in haar familie is.

In de herfstvakantie hebben we met twee kleinzoons de Maasvlakte ontdekt. Wat is daar veel te zien en te doen. De dag vloog om! Natuurlijk moet zo’n gezellige dag met frietjes afgesloten worden! Het is genieten om de twee neven samen bezig te zien. De oudste twee gaven de voorkeur om gezellig uit eten te gaan met opa en oma. Dat is weer gezellig op een andere manier.

Gelukkig hebben we weer onze ooms en tantes en andere familie en vele vrienden kunnen bezoeken. Altijd weer een feest om de draad weer op te pakken en te horen hoe het in ieders leven gaat. Daarnaast hebben weer zo’n 35 mensen mogen ontmoeten tijdens ons Fundraising diner. Er was weer veel aandacht voor onze presentaties. Na ruim 10 jaar nog altijd veel belangstelling voor ons ‘werk’, opnieuw om heel dankbaar voor te zijn.

Nu sluiten we al bijna ons werkbezoek aan Peru af. Drie projecten in drie weken tijd. De eerste week mochten we onze collega’s van World Team in Lima bezoeken. Zondag werd onze Chinese collega ingezegend als voorganger van één van de Chinese CAMA gemeenten in de stad. Heel bijzonder om daarbij te kunnen zijn. Daarnaast hebben we een aantal gesprekken gevoerd met onze collega’s en de leiders van het Chinese werk in Lima. De Corona crisis heeft ook hier voor de nodige verschuivingen gezorgd. We hebben samen nagedacht over een strategie voor de komende jaren. Wij hebben onze tijd met hen als heel waardevol ervaren.

Vrijdag 11 november vlogen we naar Jauja, een stad op 3200 meter hoogte in de Andes ten oosten van Lima, waar we samen met Carlos van de Kamp van Pan de Vida verschillende projecten bezochten in het kader van Foundations for Farming. Wat hebben we in een paar dagen tijd veel mooie mensen ontmoet en projecten gezien én heel wat uren in taxi’s van verschillende signatuur gezeten. Woensdag 16 vlogen we vanuit Mazamari terug naar Lima. Een dag de tijd om de was te doen voor we naar de volgende plek zouden vliegen.

Donderdag 17 november vlogen we vanuit Lima naar Piura, zo’n 1000 km vanaf Lima naar het noorden. Daar begon weer een nieuw avontuur, want met deze mensen hadden we alleen nog maar via mail en Messenger gecommuniceerd. We werden heel hartelijk ontvangen door een van de leiders van een werk dat al heel wat jaren in deze regio functioneert en kregen de nodige informatie over Piura uitgelegd. Hier waren we ook in het kader van Foundations for Farming om te kijken of we hier kleine landbouwers kunnen gaan trainen. Vrijdag, zaterdag en zondag hebben we heel wat mensen bezocht en overal een introductie gegeven over de principes van FfF. Mensen zijn erg geïnteresseerd ook omdat de prijzen van kunstmest enorm gestegen zijn in de afgelopen tijd en het bijna niet meer loont om nog hard op je veld van een halve of hele hectare te werken.

Wat ons betreft zien we volop mogelijkheden; nu maar verder met het bestuur in Nederland en Zimbabwe afstemmen.

De afgelopen dagen werden we een aantal keren verrast met een speciaal lokaal gerecht genaamd Chevice, waarbij rauwe vis, rauwe ui, verse koriander en heel veel versgeperst citroensap samen een bijzondere combinatie opleveren. Zoals op de foto is te zien wordt alles gecompleteerd met witte bonen, tomaat en een paar stukken cassave (die zijn wel gekookt).

Woensdagavond 23 november stappen we weer in het vliegtuig richting Nederland. Dan hebben we nog ruim een week voordat we zondag 4 december naar Suriname terugvliegen.

…..en dan stappen we in het vliegtuig naar Nederland.

Marco heeft samen met het team een heel goede ‘ontdekkingsreis’ gehad in een prachtig land in Zuid Amerika. We zijn benieuwd of hier inderdaad een nieuw veld uit voortkomt. De gesprekken met verschillende mensen van verschillende organisaties ter plekke zijn heel bemoedigend. Nu wachten we op Gods timing. Het was heel fijn om na afloop een week te hebben om alle administratieve zaken af te ronden zodat we met een ‘opgeruimd’ hoofd naar Nederland kunnen vertrekken.

We zijn dankbaar dat we weer de mogelijkheid hebben om mensen op te zoeken en te vertellen over Gods werk in Zuid Amerika en Canada met de Wajana’s. Daarnaast is het fijn dat we tijd hebben om wat vaker bij Marjoleins ouders langs te kunnen gaan. Marjoleins moeder is vorige week maandag verhuisd naar een zorginstelling. Marjoleins vader blijft in hun appartement wonen. Het blijft een verdrietig gebeuren en het zijn voor ons emotionele maanden geweest. We vertrouwen dat we in dit opzicht in wat rustiger vaarwater komen.

Na twaalf jaar mogen we met onze kinderen en kleinkinderen weer een weekend samen eropuit trekken. Onze jongste dochter is met zoonlief nog ruim een week in Nederland. We kijken er enorm naar uit! Twaalf jaar geleden hadden we 3 kleinkinderen, inmiddels zijn het er tien van wie er 5 bij het weekend kunnen zijn.

Na een ruime week vertrekt Marco voor een leidersconferentie weer naar het buitenland. Marjolein trekt dan haar eigen plan en heeft al de nodige afspraken staan in Veenendaal.

Samen kijken we er naar uit om vrijdag 14 oktober a.s. in De Grote Pekken 11 in Veenendaal over het afgelopen jaar te vertellen. We hebben weer heel bijzondere dingen beleefd en mooie mensen ontmoet. Samen willen we God danken voor Zijn leiding. Zoals jullie dat van ons gewend zijn, doen we dat graag tijdens een maaltijd. Daarom graag even laten weten met hoeveel mensen je/jullie willen komen.

Sinds ons laatste bericht hebben we weer het nodige beleefd. In Winnipeg hebben we meer gezien en gehoord over de verschillende First Nations die in Manitoba wonen. In de North End hebben we meer verslaafden op straat zien dwalen dan drie jaar geleden. Het was mooi om de Wayana’s elke keer te horen getuigen van de hoop en het leven dat zij ontvangen hebben door hun geloof in Christus.

Zondagavond 7 augustus stond de vlucht naar Hamilton op het programma. Terwijl wij zaten te wachten tot onze vlucht zou vertrekken, werd die gecanceld. Allemaal de koffers weer ophalen, hotel boeken, wachten op een taxi etc.. Het nodige geregel. Gelukkig konden we wel de volgende morgen vliegen.

De tijd in Hamilton is geweldig geweest. We hebben genoten van de nieuwe contacten die gelegd zijn, van bijzondere ontmoetingen die God alleen kon arrangeren en van het shoppen voor de laatste boodschappen van de Wajana’s. Voor alle kinderen, 4 per gezin, moest natuurlijk wat meegenomen worden. Hoewel winkelen niet Marjoleins hobby is heeft ze samen met Lisa genoten van het enthousiasme bij de mensen. Het bezoek aan de Niagara watervallen en aan Landscape of the Nations was heel indrukwekkend.

Een stukje Nederlandse historie waar wij ons niet bewust van waren, maar wat mensen in Canada heel bijzonder vonden: dat nu juist Nederlanders de Wajana’s assisteerden bij hun bezoek aan Canada.

Dinsdag 16 Augustus stond de wekker op 04.00 uur zodat we om 5 uur in de auto zouden zitten op weg naar het vliegveld in Toronto. Voor de laatste keer hebben de zon zien opkomen in Canada. De volgende zonsopkomst zou weer in Suriname zijn. Het afscheid nemen was moeilijk na zoveel mooie momenten samen beleefd te hebben. Ruim op tijd konden we onze bagage inchecken. De hoeveelheid koffers was gegroeid van drie naar zes! Daarna wachtten we weer tot het tijd was om in te stappen. In Trinidad hadden we nog een tussenstop van een aantal uren en die tijd hebben we gebruikt om oud World Team collega’s te ontmoeten. Woensdagochtend vroeg landden we veilig in Suriname, waarna Susina en Ame direct door moesten naar St. Laurent in Frans Guyana om door te vliegen naar Maripasoula.

Wij hebben de volgende dagen gebruikt om de administratieve kant van de reis af te ronden. Daarna was het afgelopen zaterdag alweer de volgende vliegreis voor Marco. Deze keer voor World Team naar een ander land in Zuid Amerika om samen met een team een stuk onderzoek ter plekke te doen. Vanwege de lastige verbindingen binnen ZuidAmerika (niet zoveel maatschappijen vliegen) is Marco twee weken onderweg. Marjolein blijft die tijd bij Elsbeth en haar gezin. Zo kan ze lekker verder uitrusten want de negen weken onderweg zijn en dagelijks tolken hebben het nodige van haar gevergd.

Nog twee weken en dan zijn de maanden in Canada alweer voorbij. We zijn zo dankbaar voor de bescherming onderweg. We hebben ruim 6000 km gereden door Alberta, Saskatchewan en Manitoba. Vorig weekend hebben we samen (M&M) de auto teruggereden naar Calgary. Wat een zegen dat we deze auto zomaar van iemand konden gebruiken. De afgelopen tijd hebben we de gastvrijheid van de Canadezen leren kennen. We hebben bij verschillende mensen mogen logeren en overal werden we volgestopt met lekkers. Iedereen is minstens een paar kilo aangekomen. We zijn ook heel dankbaar voor onze gezondheid. Er is nog niemand ziek geworden en dat terwijl we veel onderweg zijn en lange dagen maken. We merken wel dat de vermoeidheid mee gaat spelen zo tegen het einde van de reis. We hebben zoveel mensen ontmoet, zoveel plekken gezien, zoveel indrukken opgedaan, dat moet allemaal nog een plekje krijgen. Vandaag is onze eerste vrije dag in al deze weken, zodat we aan verschillende administratieve taken toe kunnen komen.

Ons verblijf in Sunchild heeft grote indruk op ons gemaakt. We hebben gehoord dat de voorvaders naar deze plek toegekomen zijn vanuit Saskatchewan omdat ze niets met de goede boodschap van Jezus te maken wilden hebben. Nu is er een kleine groep gelovigen. Die mensen hebben we mogen bemoedigen en we hebben veel gebeden voor en met de mensen. Grote indruk heeft het bezoek aan een ‘wake’ op ons gemaakt. Een jongeman was door een noodlottig ongeval om het leven gekomen. Zijn moeder en zus hadden gevraagd of wij naar de wake wilden komen om een kleine dienst te houden. Tijdens dat moment deelde zij dat dit haar derde en laatste zoon was die ze moest begraven. De jongste twee zijn binnen een jaar tijd overleden. Daarnaast is nog niet zolang geleden ook haar oudste kleindochter overleden. Wat een verdriet! De moeder had na de dood van haar zoon haar gedachten op papier gezet. Ze wil niet langer zwijgen als kinderen verkeerde keuzes maken door drugs en alcohol. Ze wil niet langer lijdzaam toezien hoe jonge kinderen misbruikt worden. Wat een moedige vrouw! We blijven voor haar en voor haar dochter bidden.

We hebben de afgelopen weken steeds in twee auto’s gereisd. Wij hebben met Amepun en Susina in de auto gezeten. Zij zijn voor de eerste keer zo ver van huis en zien van alles wat ze nog nooit eerder gezien hebben: een stad waarin meer mensen wonen dan in heel Suriname; jaknikkers op de olievelden, sneeuw in de Rocky Mountains; bergbeklimmers, een windmolenpark en nog veel meer. Het is leuk om hun reacties te zien en te horen. We genieten ervan om te zien dat ze steeds zekerder van zichzelf worden. Ook is het leuk om hen met hun familieleden in Suriname te horen praten over hun belevenissen.

Reizend van plek naar plek door de provincies hebben we in een heel aantal gemeentes als team een presentatie mogen geven over ons werk. We hebben de mensen steeds opgeroepen om te bidden voor de ‘op Wayana lijkenden’ zoals de Wayana ze noemen. Heel bemoedigend om hun reacties op ons verhaal te horen en te zien dat er in de vakantietijd mensen geïnteresseerd zijn en naar ons wilden luisteren.

Afgelopen week hebben we drie dagen les gehad in de historie van de eerste bewoners van Canada. Wat een tragedie! Het heeft diepe indruk gemaakt op ons team en ons een beter beeld gegeven waar mensen hier allemaal mee worstelen.

Deze week zijn we actief in de North End van Winnipeg. We zullen veel op straat zijn om daar mensen te ontmoeten. Zondagavond 7 augustus vliegen we naar Hamilton in de buurt van Toronto voor de laatste week.

De afgelopen week is onze reis naar Canada begonnen. Maandag testten we alle 6 negatief op Covid en werd hiermee de laatste barrière geslecht. De reis verliep voorspoedig. De eerste halte was dinsdagmorgen vroeg in Trinidad. Daar verbleven we bij een bevriend World Team gezin. Zij hadden hun huis voor ons open gesteld. ’s Avonds kwamen een aantal gasten op bezoek zodat we ruim gelegenheid kregen onze plannen te delen en samen te bidden voor onze reis. De volgende morgen waren we getuige van een doopdienst waarin twee jonge mannen werden gedoopt. Woensdagmiddag vertrokken we weer, nu op weg naar Toronto. Nadat iedereen was ingestapt bleek er een technische storing in het vliegtuig te zijn waardoor we moesten overstappen naar een ander toestel. Zo doende kwamen we twee uur later dan gepland aan in Toronto. De gebruikelijke controle bij de douane vond naar verwachting plaats. Net als in 2019 was een groep met mensen uit het diepe binnenland in Suriname niet iets wat men elke dag meemaakt. We konden alle vragen goed beantwoorden, dus ging de deur van Canada voor ons open en stonden we even later bij de afhaal plaats. Daar werden we verwelkomd door een lief stel mensen die ons af kwamen halen met een megabus. Ze hadden kamers voor ons geboekt in het Hilton op 15 minuten rijden vanaf het vliegveld. We lagen rond een uur of een op bed en konden goed uitrusten van dit stuk van de reis. Donderdagmorgen hadden we afgesproken met de directeur van World Team Canada. Hij kwam samen met een medewerker die ons de komende maanden hoopt te volgen met een videocamera om opnames te maken voor een aantal korte impressies van ons avontuur. Rond het middaguur reden we weer naar het vliegveld. We waren mooi op tijd om de, zoals velen ons hadden gewaarschuwd, lange wachttijd te kunnen overbruggen. We hadden geen probleem om alles rond te krijgen dus hadden we extra tijd op de luchthaven voor een lichte lunch alvorens in te stappen voor onze laatste vlucht, nu naar Calgary. Daar werden we opgewacht door Pamela en onze gastgezinnen. Nadat we alle koffers bijeen hadden vergaard ging ieder stel van ons team met een andere auto op pad naar het huis waar we werden onder gebracht. We vonden het best wel even spannend om te zien hoe onze teamleden het zouden gaan redden nu ze zonder onze taal ondersteuning zelfstandig in het Engels hun weg moesten vinden bij hun gastgezin. We schrijven nu zondag avond en hebben inmiddels gezien dat het iedereen prima lukt om te communiceren en dat het logeren in een gastgezin hen stimuleert om hun tong om de Engelse taal te krijgen.Pamela is onze World Team collega in Suriname. Zij heeft haar werk vooral in de stad. Een deel van haar tijd is zij beschikbaar voor onze outreach activiteiten naar Canada. Zelf is zij Canadese. Heeft jaren gewerkt onder de First Nations en is onze contactpersoon naar Canadese organisaties. Zij beschikt over een geweldig netwerk en heeft via haar contacten alle afspraken gemaakt voor deze reis. Nu begeleidt ze ons op reis in Canada wanneer we kerken en vrienden op gaan zoeken en dient ze ons team in deze bediening.

Vrijdagmiddag kwamen we samen met onze gastgezinnen voor een maaltijd met aansluitend een gezellige avond. We hebben onder begeleiding van piano, fluit en viool een aantal liederen gezongen. Telkens wanneer een bekende melodie aan de orde kwam waarbij we ook een Wayana tekst kenden wisselden we af met Engels en Wayana.

Al langer dan een jaar hebben we elke zaterdag on-line Engelse les gekregen volgens het programma van English as a Second Language. Vandaag waren we uitgenodigd om onze les ‘life’ mee te maken. Marilynne, onze teacher had voor een heerlijke lunch gezorgd zodat we na afloop van de training een fijne tijd van fellowship konden hebben.

Wayana Team klaar voor vertrek

Ipomadi en Melisa (rechts op de foto) gaan nu samen voor de tweede keer mee naar Canada. Ipomadi is de Hoofdman onder de Wayana aan de Lawa rivier. Hij is ook een van de oudsten in het bestuur van de kerk van Lawa/Kawemhakan.

Amepun en Susina (links op de foto) doen voor het eerst mee in ons team. Hun kinderen logeren bij familie wanneer Ame en Susina samen met Ipomadi en Melisa mee gaan op deze zendingsreis naar First Nations in Canada. Het afgelopen jaar hebben ze on-line hun Engels geoefend met behulp van een training Engels als Tweede Taal ESL).

De komenden week logeren we in een First Nations reservaat op zo’n drie uur rijden vanaf Calgary.

Zondagochtend 29 mei j.l. zijn we weer geland in Suriname. We hebben een goede maand met heel veel vliegkilometers achter de rug. Wat was het fijn om mensen weer op hun werkplek te kunnen ontmoeten en mee te doen en mee te kijken in hun bediening.

Een van de vele keren dat we incheckten voor een vlucht

Manaus vanaf ons schip

Onderweg naar een zendingspost 450 km over de rivier

Marjolein spreekt in de kerk

World Team Manaus

De afgelopen maanden zijn we tussen de bedrijven door druk bezig geweest met de voorbereidingen voor de CANADA reis. Het vertrek staat geboekt voor dinsdag 14 juni. De reis gaat via Trinidad naar Toronto en daarna door naar Calgary. In totaal doen we er drie dagen over. Daarna zullen we twee maanden in Canada blijven om samen met twee Wayana stellen reservaten te bezoeken, in kerken te spreken, oude bekenden op te zoeken en zoals het er nu uitziet veel nieuwe contacten op te doen.

Waar komt dit plan ook al weer vandaan?

In 2017 is Marco samen met Ipomadi op bezoek geweest bij het bestuur van de NEFC (Native Evangelical Fellowship of Canada). Toen werd de basis gelegd voor verdere samenwerking tussen de Wayana gelovigen en First Nations in Canada. Toen we in 2019 voor de tweede keer naar Canada gingen (toen 1 maand) waren we al met 6 personen. Twee Wayana stellen en M&M. Toen bleek hoe de verschillende ontmoetingen tot zegen waren voor de mensen die we spraken.

Uit de evaluatie van die reis kwam naar voren dat de Wayana Gods roepstem hebben gehoord om opnieuw hun ‘broeders en zusters’ in Canada te gaan bezoeken. Deze keer is het veel meer dan kennismaken. We zijn nu uitgenodigd om in 1 reservaat drie weken te logeren om de banden te verdiepen en samen te zien hoe God ons gebruikt om mensen te bereiken. Daarnaast zullen we ook nieuwe contacten gaan bezoeken. Zo is er in Toronto een kerk die ons graag wil ontvangen en meer wil leren over wat God onder de Wayana heeft gedaan.

We zien hoe de gemeente onder de Wayana de zendingsopdracht nu ook op grote afstand handen en voeten geeft. We zijn benieuwd naar de impact die dit gaat krijgen in Canada over de komende jaren.

De reis werd voorbereid als een groot geloofsavontuur. Het afgelopen jaar zijn we bezig geweest met Engelse les (online). Ook hebben de mensen gespaard om zelf een bijdrage te kunnen leveren in de kosten en er is gebeden om deuren te openen die God wil dat we binnen zullen gaan zodra we daar zijn.

Ook in de voorbereidingen zelf moesten deuren worden geopend. Het aanvragen van de visa is niet makkelijk geweest. Op verschillende momenten zakte de moed ons in de schoenen. Dat nu alles klaar is voor vertrek is vooral te danken aan de Here God die ons heeft geleid en dat Hij ons hart heeft gevuld met vertrouwen en geloof.

Wayana Team klaar voor vertrek

Nu we voor ons vertrek staan zien we dat ons budget vooral uit ‘eigen middelen’ is voorgeschoten.

Tickets zijn geboekt en visa zijn betaald. Als we op reis gaan komen daar nog allerlei kosten bij: Reisverzekering, Covid-testen, voeding onderweg, hier en daar een slaapplaats, reiskosten (een enkele keer autohuur en benzine) enz.

Onze begroting laat een ‘gat’ zien van Euro 9.500. Toch weerhoudt dit ons er niet van op reis te gaan in de verwachting dat in de financiën voorzien zal worden. Twee kerken in Canada hebben al een bijdrage gedaan. De eigen bijdrage van de deelnemers brengen ze mee wanneer ze volgende week naar de stad komen.

Wanneer u mee wilt doen aan dit geloofsavontuur, dan kan dat door middel van gebed of een financiële bijdrage via Project Wayana Canada