Joost van den Vondel kwam met deze opmerkelijke uitspraak hoe de gang der dingen soms een wending nemen die niemand kon voorzien. In een dergelijke opeenvolging van veranderingen zijn wij de afgelopen weken verschillende keren om onze as gedraaid. We hebben iedereen verteld dat we binnenkort naar Apetina gaan.

Gistermorgen hebben we het besluit genomen om dit nog een aantal weken uit te stellen en eerst terug te gaan naar Lawa. We leggen straks uit hoe we tot dit besluit gekomen zijn.

Eerst blikken we dankbaar terug op de afgelopen weken in Nederland en hoe we daarna de draad in Suriname weer op mochten pakken.

De belangrijkste reden om nu naar Nederland te komen was het 25 jarig huwelijksfeest van Marjoleins ouders. Dat feest hebben we gevierd. Een blijde dag met veel ontmoetingen en goede gesprekken. Als klap op de vuurpijl hoorden we dat het bruidspaar geld gevraagd had voor twee projecten. Een daarvan waren wij! Zo kregen we een mooi bedrag van 600 euro mee voor een project met de jeugd van Apetina.

We mochten logeren bij (en genieten van) onze kinderen en kleinkinderen, een aantal gemeentes bezoeken, goede vrienden spreken en last but not least een gezellige en goed bezochte avond van ons ThuisFrontTeam met meer dan 60 belangstellenden uit onze achterban bijwonen. Dat, naast heel veel shoppen enz, maakten dat de 13 dagen in Nederland in onze beleving om zijn gevlogen.

Leuk intermezzo vormde een radio-opname bij EO-Metterdaad. ‘Ons’ programma wordt zaterdag avond 3 en 10 november uitgezonden via Radio 5 om 21:50.

Het was een dubbel gevoel naar Nederland te komen nadat we op de ochtend van ons vertrek de tijding kregen dat de jongste broer van onze schoondochter Wimke plotseling was overleden. Diezelfde avond stapten wij in het vliegtuig wetende dat haar ouders eenzelfde tocht vanuit Afrika moesten ondernemen om hun zoon te gaan begraven. Dit heeft ons bezoek vanzelfsprekend in een ander licht doen staan.

Toen Marco de dag voor ons vertrek in Delft nog even de fiets van onze zoon André leende om naar de bank te gaan (André is 2 meter lang en dus staat zijn zadel een beetje hoog) ging het net even mis toen hij van een bruggetje over een gracht reed en plotseling moest stoppen. Toen was de afstand tussen het wegdek en de voet net te lang en viel Marco languit over straat. En dat valt best fors vanaf zo’n veel te hoge fiets. Van alle kanten vlogen omstanders te hulp. Goed bedoeld maar, ahum, hij werd gelijk overeind getrokken met daarna de vraag of hij misschien iets gebroken had. Gelukkig niet, anders was die breuk gelijk driedubbel geweest… De blauwe plekken en de (spier)pijn kwamen pas echt tevoorschijn na de vliegreis. De afgelopen dagen was Marco echt even helemaal onder zeil. Terugslag van een aantal drukke weken met als klap op de vuurpijl  zijn zweefduik op de Delftse grachtenbrug. Het was net even iets teveel.

Vrijdag zouden we naar Apetina vliegen. Nu hebben de mensen op Lawa gevraagd om aansluitend aan de conferentie begin November met de gemeenteleiders nog een week bijbelschool te houden. Dat vraagt van Roy en Marco nog de nodige voorbereiding. We hebben een aantal opties bedacht om ons vertrek naar Apetina niet te laten dwarsbomen en toch ook aan de wens uit Lawa te kunnen voldoen. Na rijp beraad hebben we besloten de reis naar Apetina uit te stellen tot na de bijbelschool. Dus gaan we de komende week naar Lawa om ons voor te kunnen bereiden op beide activiteiten. Wel kopen we al onze voorraden in om die rond medio November in te laten vliegen naar Apetina. Wij vliegen na de bijbelschool van Lawa naar Apetina en beginnen daar zonder Roy en Margaret aan ons avontuur om ook dit dorp te leren kennen.

Een van de eerste opmerkingen bij aanvang van ons werk hier was ‘be flexible’ (wees flexibel). Dat merken we keer op keer, tot op de dag van vandaag. We hopen dat jullie dit als onze achterban ook met ons mee kunnen maken. Weer in het engels ‘hang in there’, eigenlijk zoiets als ‘hou je vast’, de wajana-kano komt weer in beweging. Graag tot volgend nieuws vanuit een inmiddels droog en warm Suriname.

Hartelijke groeten

Marco en Marjolein