Sinds twee jaar gaan een aantal kinderen uit Apetina na de basisschool voor vervolgonderwijs naar Paramaribo. De ouders en de kinderen zijn daar heel trots op. Het heeft wel de nodige gevolgen. De kinderen gaan uit hun veilige leefomgeving in hun dorp naar een onbekende samenleving in de grote stad. Wie heeft er hier ooit van gehoord dat je zou moeten betalen voor water? Water is er toch altijd als je aan een rivier woont.Zo hoorden we laatst dat de jongens niet naar school konden omdat ze geen water hadden. Ze waren afgesloten omdat ze de waterrekeningen niet hadden betaald.

Voor de ouders is het ook een hele klus om hun kinderen in de stad te laten wonen. Het internaat kost al gauw 150 SRD per maand. Hoe kom je iedere maand aan dat bedrag als je leeft van wat je zelf verbouwt en van wat je zelf vist en jaagt? Als er op Apetina een vliegtuig landt staan alle ouders met een doos op de airstrip. In de doos zit cassavebrood en gerookt vlees of gerookte vis. Zo helpen ze hun kinderen aan eten. Helaas is er weinig vliegverkeer naar Apetina, van regelmatige aanvoer van eten is dus geen sprake. Zo maar een voorbeeld uit het leven hier.

Laatst vroegen we iemand naar zijn leeftijd, dat wordt ons namelijk ook steeds gevraagd. Deze man vertelde dat hij in 1961 geboren was, daarmee is hij een jaar jonger dan Marjolein. Dat hadden wij niet gedacht. Wij hadden hem minstens op vijfenzestig jaar geschat. Zo merken wij ook dat het leven voor deze mensen fysiek heel zwaar is.

Ook wij zijn de afgelopen tijd heel fysiek bezig geweest en daarin merken we wel dat we geen 20 meer zijn. Door twee muren weg te breken hebben we een ruime en luchtige. woonkamer gekregen. We hadden heel voortvarend een wasmachine meegenomen… maar het watersysteem van ons huis is daar niet op berekend. We wassen dus onze kleding met de hand in de rivier. Verder heeft het hier de afgelopen maanden nauwelijks geregend, dus we zijn erg zuinig met ons regenwater. Voor de afwas en het toilet halen we emmers water uit de rivier. De watertonnen van de torens blijken lek te zijn. ook een aspect van ‘ouderdom’ in het warme en vochtige klimaat. We hebben nu plannen om een gescheiden watersysteem aan te gaan leggen.

Er is hier iemand die zo goed Nederlands spreekt dat hij Marco kan vertalen tijdens de preek. Zo heeft Marco de afgelopen weken al twee keer kunnen preken. Afgelopen zondag heeft hij het bijbelgedeelte zelf in Wajana gelezen. Dat resulteerde in applaus na de preek.

Onze buurman, Pasakili (spreek uit ‘pasakidi’) komt bijna elke dag even buurten. Goed moment voor een korte conversatie oefening. Hij, en met hem ook andere buren, brengen regelmatig een stuk vis of vlees, bananen of cassave. We zien hierin telkens weer dat we welkom zijn in deze samenleving en merken hoe de mensen ons van alle kanten willen helpen met het leren van hun taal en het leven in hun dorp.

Al verschillende keren zijn we uitgenodigd op een verjaardagsfeest. Dat betekent komen zitten, kletsen en een kom cassave drank drinken. Men weet al dat wij niet de alcoholische drank gebruiken en dat wordt alom gerespecteerd. We genieten van de nieuwe contacten en kijken uit naar de kerstviering met het hele dorp.

Hartelijke groet vanuit de jungle in Suriname.