Op maandagmorgen jl was het een gekap van jewelste naast ons huis. Een aantal buurmannen waren met hun kapmessen het heuphoge gras aan het kortwieken.

Wij brengen graag onze beperkte kennis van hun taal in praktijk dus knoopten we een praatje aan.
Na drie of vier zinnen kwam het gesprek ineens op het komende seizoen om kostgrondjes open te kappen….
” Hebben jullie vijlen om onze kapmessen te slijpen?”
” Nee, helaas, die hebben we niet.”
“Kunnen jullie die niet in de stad laten kopen voor ons? Woensdag komt er een vliegtuig hebben we gehoord van de juffrouwen (leerkrachten van de school).”
“Help ons alsjeblieft?”
Ons magere antwoord was: “we zullen het proberen.”

Dan gaan de radertjes draaien.
Wat kunnen we doen?
Eerst maar eens bellen om uit te vinden of er woensdag een vlucht komt. Welke maatschappij vliegt en welke organisatie de vlucht gecharterd heeft.
Er blijken bij navraag zelfs twee vliegtuigen te komen: een op woensdag om mensen te brengen en een op donderdag om die mensen weer op te halen. Gum Air vliegt in opdracht van het Ministerie van Onderwijs. Kan er voor ons een kilo of 20 meegenomen worden? Is dan de volgende vraag van ons.

De vlucht van woensdag is vol, maar op de vlucht van donderdag kunnen we het proberen. Dat betekent zoiets als: bied je vracht maar gewoon aan en wacht af of er nog plek is om het mee te kunnen nemen.

We bellen de MAF (hier ook bekend als de Surinaamse Zendings Vliegdienst SZV) met de volgende vragen:
Zou iemand van jullie technische staf 20 kapmessen, 20 vijlen en pre paid telefoonkaarten willen kopen en bij Gum Air af willen leveren op woensdagmiddag of donderdagmorgen?

Wat een geweldige mensen werken daar toch. We kregen op beide vragen een volamondig JA.
Het lijkt dus te gaan lukken om de mensen van Apetina in praktische zin te kunnen helpen.
Dan bedenken we dat wij hier nog lege benzine vaten hebben. Die moeten bij gelegenheid terug naar de stad, zodat ze in september gevuld weer naar Apetina gevlogen kunnen worden met het MAF-vliegtuig dat ons dan op komt halen.
Opnieuw de MAF gebeld. Zouden jullie die vaten willen ophalen bij de buren (Gum Air heeft haar vestiging naast die van MAF op het vliegveld in Paramaribo) en zolang willen bewaren in jullie hangar? “Ja hoor, dat doen we graag.”

Met een paar telefoontjes is zo maar een heel raderwerk in gang gezet.
Woensdagmorgen gaan we met 2 lege vaten in de kano naar het vliegveld.
Gelukkig wil de piloot beide vaten meenemen. De mensen van de MAF weer gebeld; zij halen ze op.
Deze klus is alvast geklaard, wij zijn heel blij.

De volgende morgen bellen we weer de MAF. We zijn benieuwd of het ze gelukt is om alles op tijd gekocht en gebracht te krijgen.
“Ja” is het blijde antwoord “alles staat hier”.
Snel Gum Air gebeld en gevraagd hoe laat de vlucht naar Apetina gepland staat. “Half twee vanmiddag meneer”.
Het kan dus nog lukken, want ook al wordt alles op tijd bij Gum Air gebracht, dan nog is er geen zekerheid dat de vracht met het vliegtuig mee kan.
Het blijft dus nog even spannend, maar we hebben er alle vertrouwen in.

’s Middags vaart Marco mee met de groep van Onderwijs naar het vliegveldje naast het dorp om te zien of alles inderdaad is meegekomen. Na aankomst komen al onze bestellingen uit het vliegtuig. Wat fijn dat dit allemaal is gelukt.

Wij kunnen de mensen blij maken met pre paid telefoonkaarten, kapmessen en vijlen voor een redelijke prijs. Het vervoer, zo’n anderhalve euro per kilo, was deze keer gratis.

Wat een cadeau! God heeft alle puzzelstukjes weer prachtig in elkaar gepast.
We zijn blij dat we ook een puzzelstukje mogen zijn.

Leuk detail: wij dachten dat het kapmessen uit China zouden zijn omdat het meeste spul wat we in Paramaribo vinden uit China komt.
Nee hoor, deze prachtige kapmessen zijn van Engelse makelij en zien er heel degelijk uit.