De afgelopen weken waren we volop bezig met Wajana. Dat gaat steeds beter maar tegelijkertijd merken we dat, hoe meer we leren hoe meer we zien dat we nog maar zo weinig weten. We komen makkelijker tot gesprek maar zien dat onze grens dan alweer snel bereikt is. Wat zouden we graag meer willen kunnen zeggen… Een goede motivatie om vol te houden en ons steeds weer uit te strekken naar nieuwe woorden en begrippen. Wat opvalt is dat we veel van onze manier van denken en spreken helemaal niet kunnen gebruiken in Wajana. Voor veel van ‘onze’ dingen bestaan gewoon de woorden niet, telkens merken we dat we begrippen moeten omschrijven om duidelijk te maken wat we bedoelen. Wanneer we dan leren hoe je zoiets in Wajana zegt, leren we gelijk weer iets van hoe de mensen denken en hoe het leven hier zo heel erg anders is.

Wanneer we bijvoorbeeld navraag doen naar een woord als ‘een probleem’ dan komen we (nog?) niet verder dan iets is ‘moeilijk’. Een begrip als ‘waarheid’ komen we alleen nog maar tegen als iets is waar of iets is niet waar. Dat daar nog diepere lagen onder liggen die met verschillende woorden uitgedrukt zouden kunnen worden hebben we nog niet kunnen vinden. Een leuke zoektocht waarbij we op dit moment met verschillende dingen bezig mogen zijn die ons helpen om de hand steeds weer aan de taalploeg te slaan.
Marjolein is bezig met het vertalen van een kinderbijbel. Ze wordt daar bij geholpen door een jonge dame in het dorp die een jaar in de stad op school is geweest. Eerst zelf vertalen en daarna samen doorspreken en corrigeren en, heel veel leren.

Marco helpt de oudsten om de statuten van de gemeente in het Wajana uit te werken. De oudsten met kennis van het Trio hebben de statuten, die we uit Tepu hebben gekregen omgezet in Wajana. Marco voert ze in de computer in, waarna het onderwijs in de gemeente volgt. We helpen zo mee om de gemeente hier en straks ook in Lawa, officieel geregisteerd te kunnen krijgen in de stad.
Samen werken we aan het kinderwerk materiaal van Operation Christmas Child, in Nederland bekend als ‘operatie schoenendoos’. De studie voor de kinderwerkers en de studies voor de kinderen zelf. Daarvoor helpt Ilse van Dijk ons om de studies in de stad te vertalen. Dan biedt ons internet een welkome ondersteuning van het werk.

De afgelopen week mochten we elke avond de bijbelschool DVDs over de ‘kleine profeten’ vertonen in de kerk. Daar was veel belangstelling voor, vooral vanuit de jeugd. Over twee weken komt Roy Lytle naar Aperina. Dan geeft hij een cursus en vertaalt hij Marco bij het geven van een cursus. Zo zien we hoe ons plan van bijbelschool training steeds meer gestalte krijgt en hoe de mensen daar erg blij mee zijn.

Zo worden hier de haren in model gebracht. IJdelheid is ook hier geen vreemdeling.

Marco bezeerde twee weken terug een spier onderin zijn rug. Naar ons idee een typische vorm van spit. Toen hij na een dag of drie dacht dat het alweer over was en lekker aan de gang ging (we moesten twee keer een aantal dozen uit de kerk ophalen met de kruiwagen…) merkte hij diezelfde avond dat zijn rug daar helemaal niet blij mee was geweest. Resultaat: opnieuw een aantal dagen in de hangmat. Zitten was geen pretje en staan verveelde ook. Inmiddels is het leed geleden en is de hangmat alweer uit de woonkamer verdwenen.

We zijn zo dankbaar voor de moderne techniek: computers, beamers, telefoons. Zo kunnen we het contact met familie en vrienden goed onderhouden en kunnen we meeleven. Zo zwemt onze kleindochter Carina vandaag af voor haar A diploma. We kregen fotootjes uit het ziekenhuis toen onze kleinzoon Jayden aan zijn neusamandelen werd geopereerd. Via de telefoon waren we aanwezig bij onze ThuisFrontTeam vergadering. Wat een verschil met de jaren negentig van de vorige eeuw.