Wanneer we dit schrijven zijn we weer een week terug in Lawa. Wat is er al weer veel gebeurd. Voor ons gevoel was het weken geleden dat we ons laatste bericht hebben geschreven…

Vorige week maandag vlogen we naar Lawa. Zo kregen we mooi een aantal dagen de tijd om van Anneke, Klasien en Ilse te horen wat er in de afgelopen weken was voorgevallen. Dat was een hele lijst met namen van mensen met wie gebeden is voor bevrijding, met materialen die klaar zijn gemaakt voor onderwijs van de jeugd en een heleboel persoonlijke verhalen van mensen in het dorp en langs de rivier.

Gelijk nadat we waren aangekomen konden we mee naar een volgend bevrijdingsgebed. Zoals wij zelf hadden meegemaakt in de weken voordat zij naar Lawa waren gekomen hadden ook Anneke, Ilse en Klasien samen met het bevrijdingsteam van de gemeente elke dag met een aantal mensen kunnen bidden. Toen Marco vertrok stond de teller op ruim 70. Nu wij aankwamen was het aantal mensen met wie is gebeden al gestegen tot boven de honderd.

Het afgelopen weekeind werd speciaal door het bezoek van Arie en Nieke Baak, goede vrienden uit Nederland. We hadden een vlucht voor hen geboekt via de MAF zodat gelijk een heel aantal spullen van ons mee konden komen. Verder zouden de drie dames met hetzelfde vliegtuig mee terug kunnen vliegen naar de stad. Zo deel je dan samen de kosten.

Nog meer ‘speciaal’ werd hun komst echter toen er een kwartier voor ze zouden landen een enorme regenbui losbarstte. De landingsbaan veranderde hiermee in een mum van tijd in een waterbaan. Net zoals auto’s bij grote waterplassen gaan aquaplanen, gebeurde dit ook bij het vliegtuig. De piloot kon het toestel niet tijdig tot stilstand brengen waardoor ze aan het einde van de landingsbaan in de bosjes verdwenen.

Grote consternatie in het dorp. Iedereen rende naar de plek des onheils. Gelukkig was niemand gewond geraakt en konden Arie en Nieke en de piloot zonder kleerscheuren uit het vliegtuig klauteren. Het neuswiel was gebroken waardoor de staart in de lucht stak. Met man en macht is het gelukt het toestel uit de bosjes te trekken en naar het grasveld voor ons huis te slepen.

Die nacht was ons huis dus tot de rand gevuld. Overal hangmatten en stretchers. Het was ondanks de nare landing een gezellige boel. Samen hebben we de Here God gedankt voor Zijn bescherming bij dit ongeluk.

De volgende morgen zijn Anneke, Ilse en Klasien, samen met de piloot, met de kano naar Tabiki gegaan om daar een andere vlucht te kunnen halen. Onze landingsbaan was gesloten vanwege de regenval.

Met Arie en Nieke hadden we een bijzonder gezellig weekeind. Tussen de bedrijven door hebben we nog met verschillende mensen mogen bidden. Ook Arie en Nieke moesten maandagochtend met de kano naar Tabiki om een vliegtuig naar Paramaribo te pakken omdat de airstrip van Lawa opnieuw gesloten was. Dat was wel een heel snel afscheid op de vroege ochtend! Ze hebben het uiterste uit dit weekend gehaald en intens beleefd hoe wij hier leven.