De reis door Canada is goed verlopen. De eerste dagen brachten we door in Winnipeg. Een grote stad in het midden van Canada. We logeerden in het Family Life Centre, een missiepost van Union Gospel Mission. We waren onder de hoede van de directeur die ons een scala aan activiteiten heeft laten zien en beleven van dit zendingswerk onder first nation drop-outs in Winnipeg.

Het deel van de stad waar het centrum is gelegen toont een triest beeld van dronken mensen langs de kant van de straat die een uitzichtloos bestaan leiden onder invloed van alcohol en drugs. Binnen de samenleving wordt vaak naar hen gekeken als een verloren groep. Destijds zijn de indianen min of meer afgescheept met eigen grond in de vorm van een reservaat. Heel veel groepen wonen daar verstoken van de ontwikkelingen die het land onder en met de blanke gasten verder heeft doorgemaakt. Inmiddels werden de indianen aan hun lot overgelaten en met uitkeringen in leven gehouden.

Vrijwel alle zelfrespect is hiermee verdwenen. De jongeren voelen zich tweederangs burgers. Dit geeft veel onvrede en de blanke samenleving ziet geen weg uit de inmiddels ontstane impasse. Opvang en zorg voor de drop-outs in de grote steden is een ding. Werken aan een structurele oplossing iets heel anders. Ik heb verschillende mensen horen zeggen dat de situatie een tikkende tijdbom is. We zijn benieuwd. We konden in verschillende kerken spreken en middels onze powerpoint uitleggen waar we vandaan gekomen waren en wat er onder de Wajana’s leeft.Na een aantal dagen Winnipeg zijn we over de weg naar Edmonton gereden. Het bleek een goede keus om zo een indruk te krijgen van hoe groot Canada is. In plaats van een uur of twee vliegen waren we nu twee hele dagen onderweg. Aaneengesloten landerijen, lange treinen met graan – of oliewagons, hier en daar een dorp met een bezinepomp (en koffie J).

We logeerden in Morinville, een dorp in de omgeving van Edmonton, waar we warm ontvangen werden door het voorgangers echtpaar van de baptistengemeente. Doel van deze reis was vooral om een dag bij te wonen van de Native Youth Conference van de NEFC (Native Evangelical Fellowship of Canada). Daarnaast hebben we met verschillende mensen gesproken en uitleg kunnen geven over ons werk in Suriname.

De NEFC overkoepelt een flink aantal first nation gemeentes en werkt ook als zendingsorganisatie om uit te reiken naar verschillende reservaten in Canada. In de conferentie kwamen ruim 300 jongeren samen vanuit het westelijk deel van Canada.

Op een vrije zaterdag besloten we naar de Rocky Mountains te rijden. We hebben weer genoten van het adembenemende uitzicht, werden verrast door een zwarte beer op een parkeerplaats en Ipomadi genoot van een gondelrit omhoog en keek zijn ogen uit toen hij zag dat gezinnen met kleine kinderen zomaar in de sneeuw gingen wandelen…, zo koud!

Na ons bezoek aan Edmonton ontmoetten we de directeur en de voorzitter van het bestuur van NEFC in een vergadering in Winnipeg. Binnen de culturele context was het de moeite meer dan waard om zo een eerste contact te leggen. We hopen dat dit een basis vormt voor het bouwen aan onderlinge relatie over de komende jaren. Onderweg naar Winnipeg ontmoetten we nog iemand die vele jaren actief is geweest in het uitreiken naar indiaanse dorpen en destijds aan de wieg heeft gestaan van het NEFC. Werkelijk netwerken over grote afstand maar met het idee dat een basis is gelegd voor verdere samenwerking in de toekomst.

De laatste dag van ons bezoek brachtten we door in Toronto. Verschillende vergaderingen in het kantoor van World Team Canada met als hoogtepunt een ontmoeting met de Chinese kandidaten die binnenkort uitgezonden worden naar Lima in Peru. Marco had ze al eerder ontmoet tijdens de zendingsconferentie in November in Paramaribo. Nu zijn ze een stuk verder in hun voorbereidingen. We maakten kennis met een ander echtpaar dat zich in gaat zetten om relaties met de verschillende Chinese kerken in Canada te gaan onderhouden. Er ontstaat nu een prachtig netwerk van gemeentes die samen achter het werk in Lima willen staan.

Na vier drukke en goede weken waren we wat blij dat we op vrijdagmorgen in het vliegtuig konden stappen naar Suriname. Onderweg leek het er even op dat we de aansluiting naar Paramaribo in Port of Spain mis zouden lopen. Maar gelukkig voor ons was het vliegtuig waarop we moesten overstappen ook vertraagd. Het bleek op meer plaatsen in het Caraibisch gebied te stormen… Uiteindelijk kwamen we vrijdagnacht aan in Suriname. Het weekeind stond weer bol van afspraken. Zondag twee diensten, waarvan een in de indiaanse samenkomst in de stad. Meer dan 80 gelovigen kwamen samen. Werkelijk een zegen om te zien hoe deze samenkomst nu uit de verf komt.

Maandag vlogen we terug naar Lawa. Na 15 minuten keerde ons vliegtuig om vanwege te lage oliedruk in de motor. Opnieuw wachtten we op wat er zou gaan komen. Na een uur werd besloten om in een ander vliegtuig alsnog te vertrekken. Iets later dan gepland mochten we elkaar weer in de armen sluiten. Dankbaar en blij weer samen te zijn. Veel te delen over de afgelopen vier weken. Inmiddels hebben we twee presentatie avonden gehad in de kerk waarbij Ipomadi vertelde en Marco de foto’s presenteerde.

Vanmiddag meldden zich al twee mensen die belangstelling hebben voor een indiaanse bijbelschool opleiding in Amerika waar we in Edmonton op attent waren gemaakt. We zijn benieuwd wat er naar aanleiding van onze reis nog meer naar voren gaat komen.