Wat is het bijzonder om mensen na 25 jaar weer te zien en de draad weer op te pakken alsof we elkaar kortgeleden nog gezien hadden. Dat was het geval bij onze vrienden in Michigan en bij onze vrienden uit Florida en Texas. We hebben genoten van hun gastvrijheid en van de mooie gesprekken. Uiteraard hebben we het over onze kinderen en kleinkinderen gehad én foto’s laten zien… allemaal op ons mobieltje.

De tijd met de kandidaten voor Manaus was ook heel fijn. Het voelde heel vreemd om hen voor het eerst in levende lijve te ontmoeten. Via Skype hadden we al geruime tijd contact en dan heb je het gevoel alsof je oude bekenden begroet, die toch nieuw voor je zijn. Heel Nederlands hebben we met hen fietsen gehuurd en hebben we zo samen van de natuur genoten. Ook hier werden we heel gastvrij ontvangen, we voelden ons echt in de watten gelegd.

Bij Roy en Margaret hebben we heerlijk kunnen vertellen over de ontwikkelingen bij de Wajana. We hebben genoten van het samenzijn en het feit dat we mede arbeiders in Gods koninkrijk zijn. De tijd was veel te snel weer om. Aan de andere kant wilden we ook wel graag weer terug om door te vliegen naar Apetina, waar we juli vorig jaar voor het laatst waren.

In Paramaribo hebben we Wilma van het vliegveld afgehaald en na een paar dagen van boodschappen doen, inpakken en wegen, meegenomen naar Apetina. Wilma is kraamverzorgster en wilde graag eens kijken hoe kraamzorg er in een ver land uit ziet. Zij blijft tot 9 maart bij ons. Op de vlucht waar Bruce uit Canada mee aankomt, vliegt Wilma terug naar de stad om daarna door te vliegen naar Nederland.

Het is ook heerlijk om de mensen hier weer te zien en te merken dat we hier ook ons plekje hebben. Mensen komen ons al begroeten als we nog maar nauwelijks onze voet in huis gezet hebben. Hartverwarmend!