Marco kwam na een heel goede, intensieve week maandag 14 maart weer aan op Schiphol. Onze laatste week is met veel familiebezoek voorbij gevlogen. We hebben de laatste zaterdag nog langs de lijn van het rugbyveld gestaan om 2 van onze kleinkinderen aan te moedigen. De avond ervoor waren we met onze ouders en kleinkinderen pannenkoeken gaan eten. Weer een moment om te beseffen hoe rijk we zijn met 4 generaties!

We hadden een zeer goede terugreis en kwamen ook snel door alle formaliteiten. Nog vòòr het donker was, zaten we bij onze vrienden op het terras. De rest van de week zat al snel weer vol afspraken voor World Team, Foundations for Farming en DISC. Afgelopen jaar zijn we gecertificeerd bij DISC Factor b.v. om DISC profielen met mensen te bespreken. Dat mogen we de komende weken inzetten. We hebben er zin in.

Afgelopen weekeind zijn we begonnen met een landbouw training van Foundations for Farming in het dorp Powakka, van origine een Lokono dorp. Dit komende

De laatste week van maart zijn we met Ipomadi en Amepun naar Guyana gereisd voor hun biometrische gegevens. Het was eerst al spannend of ze op tijd in de stad zouden zijn. Donderdag en vrijdag was de landingsbaan vanwege de regen gesloten. Gelukkig konden ze zaterdag wel naar de stad vliegen. Zondag hebben we eerst een Covid test gedaan in Paramaribo en daarna zijn we naar Nickerie gereden en hebben daar overnacht. Maandag was het een dubbeltje op zijn kant of het veer zou varen. Vol goede moed stonden we om half zeven ’s morgens in de rij. Na alle formaliteiten begon het wachten. Toen kwam het bericht dat één van de motoren niet wilde draaien en dat er een elektricien bijgehaald werd. Daarna hoorden we dat er een duwboot uit Nickerie zou komen. Die werd om half twee ’s middags verwacht. Uiteindelijk vertrokken we om half drie zonder duwboot aan de oversteek van de Nickerie rivier. Verschillende keren hebben we tegen elkaar gezegd: “wat zijn we blij dat we de afspraak bij de VAC pas morgen hebben. Vanmiddag zouden we niet gered hebben.”Na een goede nacht bij gastvrije mensen gingen we op weg naar Georgetown voor onze afspraak. Daar aangekomen ontdekten we dat we de benodigde papieren voor de visum aanvraag op ons gastadres hadden laten liggen. We moesten dus weer terug om ze op te halen. Gelukkig mochten we later wel terugkomen. Toen we uiteindelijk in de rij stonden, bleken we één dag te laat te zijn. We hadden tot uiterlijk 28 maart de tijd gekregen. Dit was ons helemaal ontgaan. Gelukkig was de dame die ons hielp heel vriendelijk. Ze besloot dat Ipomadi en Amepun wel hun biometrische gegevens mochten laten registreren. Ze zei er wel bij dat zij niet kon beslissen of deze gegevens nog bij de aanvraag gevoegd konden worden. We moesten dezelfde dag een mail met uitleg sturen naar de High Commission of Canada. Toen we weer in Suriname terug waren kregen we bericht dat alles was geaccepteerd. De visa zijn goedgekeurd. Hierna was het zaak de paspoorten naar Trinidad te krijgen. Daar zijn de nodige kosten aan verbonden wanneer je de documenten met FedEx stuurt. Iemand die we goed kennen bleek zelf naar de ambassade te gaan ook om haar visum te laten regelen. Nu konden we ‘onze’ paspoorten met haar meesturen zodat ons deze kosten werden bespaard. Dit avontuur bleek naderhand nog wel de nodige voeten in de aarde te hebben, maar eind goed al goed, wanneer we dit schrijven zijn de paspoorten alweer bij de eigenaars met een visum voor Canada erin.

De afgelopen week hebben we ons met deze belevenissen zo afhankelijk van God gevoeld. Zoveel situaties hadden wij niet in de hand en we hebben ervaren hoe Hij een weg gebaand heeft en voor ons gezorgd heeft.

Aankomende week zijn we weer een aantal dagen in Lawa. We gaan de proeftuin zien. De eerste vrucht van de cassave is geoogst. Ook zullen we met het Canada team afstemmen over hoe alles in z’n werk gaat. De dagen rijgen zich aaneen. Never a dull moment.