Nog twee weken en dan zijn de maanden in Canada alweer voorbij. We zijn zo dankbaar voor de bescherming onderweg. We hebben ruim 6000 km gereden door Alberta, Saskatchewan en Manitoba. Vorig weekend hebben we samen (M&M) de auto teruggereden naar Calgary. Wat een zegen dat we deze auto zomaar van iemand konden gebruiken. De afgelopen tijd hebben we de gastvrijheid van de Canadezen leren kennen. We hebben bij verschillende mensen mogen logeren en overal werden we volgestopt met lekkers. Iedereen is minstens een paar kilo aangekomen. We zijn ook heel dankbaar voor onze gezondheid. Er is nog niemand ziek geworden en dat terwijl we veel onderweg zijn en lange dagen maken. We merken wel dat de vermoeidheid mee gaat spelen zo tegen het einde van de reis. We hebben zoveel mensen ontmoet, zoveel plekken gezien, zoveel indrukken opgedaan, dat moet allemaal nog een plekje krijgen. Vandaag is onze eerste vrije dag in al deze weken, zodat we aan verschillende administratieve taken toe kunnen komen.

Ons verblijf in Sunchild heeft grote indruk op ons gemaakt. We hebben gehoord dat de voorvaders naar deze plek toegekomen zijn vanuit Saskatchewan omdat ze niets met de goede boodschap van Jezus te maken wilden hebben. Nu is er een kleine groep gelovigen. Die mensen hebben we mogen bemoedigen en we hebben veel gebeden voor en met de mensen. Grote indruk heeft het bezoek aan een ‘wake’ op ons gemaakt. Een jongeman was door een noodlottig ongeval om het leven gekomen. Zijn moeder en zus hadden gevraagd of wij naar de wake wilden komen om een kleine dienst te houden. Tijdens dat moment deelde zij dat dit haar derde en laatste zoon was die ze moest begraven. De jongste twee zijn binnen een jaar tijd overleden. Daarnaast is nog niet zolang geleden ook haar oudste kleindochter overleden. Wat een verdriet! De moeder had na de dood van haar zoon haar gedachten op papier gezet. Ze wil niet langer zwijgen als kinderen verkeerde keuzes maken door drugs en alcohol. Ze wil niet langer lijdzaam toezien hoe jonge kinderen misbruikt worden. Wat een moedige vrouw! We blijven voor haar en voor haar dochter bidden.

We hebben de afgelopen weken steeds in twee auto’s gereisd. Wij hebben met Amepun en Susina in de auto gezeten. Zij zijn voor de eerste keer zo ver van huis en zien van alles wat ze nog nooit eerder gezien hebben: een stad waarin meer mensen wonen dan in heel Suriname; jaknikkers op de olievelden, sneeuw in de Rocky Mountains; bergbeklimmers, een windmolenpark en nog veel meer. Het is leuk om hun reacties te zien en te horen. We genieten ervan om te zien dat ze steeds zekerder van zichzelf worden. Ook is het leuk om hen met hun familieleden in Suriname te horen praten over hun belevenissen.

Reizend van plek naar plek door de provincies hebben we in een heel aantal gemeentes als team een presentatie mogen geven over ons werk. We hebben de mensen steeds opgeroepen om te bidden voor de ‘op Wayana lijkenden’ zoals de Wayana ze noemen. Heel bemoedigend om hun reacties op ons verhaal te horen en te zien dat er in de vakantietijd mensen geïnteresseerd zijn en naar ons wilden luisteren.

Afgelopen week hebben we drie dagen les gehad in de historie van de eerste bewoners van Canada. Wat een tragedie! Het heeft diepe indruk gemaakt op ons team en ons een beter beeld gegeven waar mensen hier allemaal mee worstelen.

Deze week zijn we actief in de North End van Winnipeg. We zullen veel op straat zijn om daar mensen te ontmoeten. Zondagavond 7 augustus vliegen we naar Hamilton in de buurt van Toronto voor de laatste week.