Tot onze schrik zijn we alweer een aantal weken verder sinds onze laatste publicatie op ons blog van eind maart. Er is weer heel veel gebeurd de afgelopen weken. In de eerste plaats was daar de Paasconferentie in Apetina. Zoals elk jaar weer werd dit een groot feest met veel gasten uit dorpen langs de rivier. Voor velen in het dorp een weerzien met familie en vrienden waar al lang naar was uitgekeken. Vier kano’s vol bezoekers kwamen van stroomop uit Tepu en Palumeu. 
Vijf grote aluminium boten kwamen vanaf de Lawa met mensen vanuit Awarahpan. Zij arriveerden net na elkaar zodat het koor uit de kerk en het comité van ontvangst gelijk na aankomst van de ene groep snel over de rotsen naar de andere kant van het dorp moesten lopen om de tweede golf bezoekers op te kunnen vangen. Het werd een geweldig weekeind met elke dag een aantal samenkomsten in de kerk, samen eten en ’s avonds samen uitwisselen van wat er in ieders leven was gebeurd.
Om op tijd weer in de stad te kunnen zijn voor onze volgende reis wilden we vrijwel gelijk na de conferentie uit Apetina vertrekken. Dat werd mogelijk toen bleek dat tijdens de conferentie een groep van de Medische Zending op het dorp kwam om onderzoek te kunnen doen naar de stand van zaken rondom malaria. Graag maakt de Medische Zending gebruik van deze conferenties om veel mensen bijeen te treffen in een dorp en bloedmonsters te nemen die elke dag via de microscoop werden bekeken. Bij ruim 400 mensen werd de test afgenomen en niemand bleek besmet te zijn. Ook wij lieten ons bloed onderzoeken en ook onze uitslag was dus positief. Wij konden meeliften met de ophaalvlucht en kwamen daarom vrij snel na de conferentie in ons huis bij Paramaribo.
Eind april vertrokken we naar Nederland. Marco reed gelijk verder om op tijd in Florence te kunnen zijn voor de leiders bijeenkomsten van World Team daar. Marjolein kwam twee dagen later omdat haar vlucht via airmiles dan voordeliger kon worden geboekt. Na afloop van Marco’s vergaderingen vloog Marjolein (opnieuw via airmiles) naar Florence waarna we samen op bezoek zijn geweest bij Marco’s broer in het noorden van Italië. We hadden elkaar alweer 6 jaar niet ontmoet. Daarna reden we terug naar Nederland om op tijd te zijn voor de volgende trip, dit keer naar Trinidad & Tobago. We hadden tussendoor een kleine week om op zondag te preken in de CCGN in Rotterdam en daarna Marjolein’s broer te kunnen helpen bij een aantal klussen in hun nieuwe woning in Vroomshoop. Wat is het dan fijn om elkaar weer een aantal dagen bij te kunnen praten over wat er in onze levens allemaal gebeurt.
Na aankomst in Trinidad reisde Marco eerst door naar Tobago. Op Moederdag mocht hij preken in de kerk van Scarborough waarvan de voorganger ook voorzitter is van de zendingscommissie binnen de ECWI (Evangelical Church of the West Indies). Aansluitend sprak hij op twee avonden in de kerk om zending weer op de kaart te helpen zetten. Na Covid waren de gemeentes toe aan een nieuwe impuls. Marco was als hoofdspreker gevraagd voor de zendingsconferentie op zondag 21 mei j.l. in het zuiden van Trinidad. Marjolein voegde zich woensdag bij hem waarna we samen nog een vol programma hadden met een aantal ontmoetingen met mensen die belangstelling hadden voor zending. De dagen voor het weekeind van de eenentwintigste waren we in het Bijbel Kamp van ECWI om mee te helpen met de laatste voorbereidingen.
Het was erg fijn om zo met het organisatiecomité te kunnen werken en elkaar beter te leren kennen. Samen aardappels schillen tot diep in de zaterdagnacht bleek een uitstekende brug te zijn naar elkaars hart. Marco sprak die zondagmorgen over zending voor ruim 200 mensen die vanuit de verschillende kerken op de beide eilanden bijeen waren gekomen. Leuk detail was dat hij zaterdag morgen met een kleine groep belangstellenden over Foundations for Farming mocht spreken. Het ziet er nu naar uit dat we in november uitgenodigd zijn om terug te komen voor een eerste week van training op de beide eilanden. Wordt dus weer vervolgd.
De afgelopen weken stonden we regelmatig in contact met een paar Wayana teams. Ame en Susina zijn veilig aangekomen in Canada waar ze drie maanden aan de slag gaan om Engels te leren en ondertussen de verschillende relaties met mensen die ze het afgelopen jaar hebben leren kennen verder uit te diepen.
Een team van 5 trainers van Foundations for Farming in Apetina heeft de afgelopen twee weken twee Trio dorpen in het westen van Suriname bezocht. In Coeroenie en Amotopo werden de principes van FfF uitgelegd, een proeftuin gemaakt en een eerste composthoop opgezet. Ook in deze dorpen bestaat een groot probleem om de mensen van voldoende voedsel te voorzien. De oogsten vallen tegen omdat het klimaat ook hier sterk aan het veranderen is. We bidden dat deze instructie de mensen zal helpen om met de nieuw geleerde methodiek ook in hun tuinen betere resultaten te zien ontstaan.
Op 24 mei werd Marco 66. Dankbaar voor onze gezondheid en energie mochten we dit in klein kring vieren bij het gezin van Andre en Wimke thuis in Delft.
Terwijl we dit schrijven staan we aan de vooravond van de Pinksterconferentie van Opwekking. Na vele jaren zijn we daar weer eens betrokken. Marco spreekt zondag avond tijdens een seminar van Foundations for Farming en samen staan we een aantal keren in de zendingstent in de stand van CAMA Zending. We kunnen ons van vroeger nog goed herinneren hoe het op de conferentie toegaat. Toch is een toeloop van rond de 75.000 mensen iets waar we ons nog geen voorstelling van kunnen maken. We zijn benieuwd en vol verwachting. Onze dochter Jiska is binnen Missie Nederland actief met het plannen van de zendingsseminars. We zien ernaar uit om veel bekenden te kunnen spreken tijdens de dagen op het terrein en bidden dat God ons kan gebruiken om belangstellenden voor zending een stukje op weg te kunnen helpen in hun voorbereidingen.
De maand juni reist Marco naar Peru voor een aantal trainingsweken voor FfF en drie weekeinden van afstemming met het WT Team in Lima. De eerste tien dagen reist hij met een Chinees team naar Chili en Bolivia voor onderzoek van nieuw werk onder de Chinese bevolking daar. Marjolein blijft in Nederland en ziet uit naar een goede tijd met haar ouders in Veenendaal.