Ons laatste verhaal was in zomerse sferen, maar inmiddels zijn er al twee maanden voorbij gevlogen.

Wat we verwachtten is de afgelopen maanden ook gebeurd. We hebben voornamelijk in onze kleine bubbel in Delft geleefd. Wel hebben we mensen via internet gesproken en gezien. Ons leven heeft zich in de afgelopen maanden veelal klussend afgespeeld. Daar hebben we enorm van genoten. De verhuizing staat gepland voor 21 november a.s., maar voor die tijd (en ook na die tijd) moet er nog heel wat gebeuren.

Wij zijn alweer met onze terugvlucht naar Suriname bezig. Dat proces ziet er ook anders uit dan normaal. We moeten bij het Ministerie van Buitenlandse zaken in Suriname een aanvraag indienen om eind november naar Suriname te mogen vliegen. Als toestemming verleend is, wordt dit doorgegeven aan de KLM. Dan wordt er contact met ons opgenomen om een vlucht te boeken. Als we in Suriname aankomen moeten we 10 dagen in quarantaine, hetzij in een hotel, hetzij in een eigen locatie met een wachter voor de deur. We zijn benieuwd wanneer we terug kunnen.

We zijn zo dankbaar dat al deze onzekerheid geen stress bij ons veroorzaakt. We vertrouwen ten volle dat we mogen zijn op de plek waar God ons hebben wil of dat nu in Nederland of in Suriname is. Overal kunnen en mogen we tot zegen zijn voor anderen en ook zelf Zijn zegeningen ervaren.

Afgelopen week kregen we het bericht dat een tante van Marjolein op 91 jarige leeftijd een hersenbloeding heeft gekregen. Dan zijn we dankbaar dat we haar eind september nog in haar flat op hebben gezocht.

Marco heeft de afgelopen maanden in twee verschillende kerken mogen spreken. Goed in de camera kijken om de kijkers thuis erbij te betrekken, was een nieuw aandachtspunt. Wat is het bijzonder dat het kan en dat je toch de verbondenheid voelt, terwijl je elkaar niet ziet.

Deze week passen we op de kinderen van vrienden die na 11 jaar Suriname weer terug zijn in Nederland. Uit eigen ervaring weten we hoeveel energie dat kost, dus hebben we aangeboden om op te passen zodat de ouders er samen een midweek tussen uit kunnen.

Suriname heeft het economisch heel zwaar. Mensen lijden honger omdat de Surinaamse dollar enorm is gedevalueerd ten opzichte van de Euro. Er is voldoende te eten, alleen zijn verschillende producten voor een heleboel mensen onbetaalbaar geworden. Wij hebben hier vanwege onze inkomsten in Euro’s weinig hinder van. Dat is heel anders voor de mensen waar we mee werken. Er was al een bloeiende vervoersstroom tussen Nederland en Suriname, dat is in de afgelopen maanden alleen maar toegenomen. Er worden heel wat dozen met levensmiddelen op de boot naar Suriname gezet.

Binnen WorldTeam is een van onze collega’s in de stad begonnen met een steunprogramma voor mensen die het nu erg moeilijk hebben gekregen. Daarbij werken we samen met een aantal kerken in het distribueren van voedsel pakketten.