De afgelopen vier weken heeft het weer in Nederland haar uiterste best gedaan om ons thuis te laten voelen. We vonden het heerlijk, maar begrepen dat het voor velen iets te warm was.

Na een goede vlucht (met mondkapjes) samen met de familie Andes (vrienden van ons in Suriname), kwamen we de laatste zondag van juli in Nederland aan. De eerste twee weken konden we in het huis van vakantiegangers in quarantaine. Daar hebben we ons wel een beetje flexibel in opgesteld: zo fietsten we iedere dag tussen Pijnacker en Delft heen en weer om in het huis van André en Wimke te kunnen klussen.

Afgelopen zondag kwam Kawemhakan/Lawa zelfs in het NOS journaal! Het aantal Wajana’s dat in dit dorp positief getest is door de Medische Zending in juli j.l. is 40 van de 100 inwoners. Gelukkig hebben de meesten milde klachten, maar we horen wel dat ze zich lang zwak en moe blijven voelen. Eleme, die vorig jaar met ons mee geweest is naar Canada ligt aan de beademing in het ziekenhuis in Cayenne. Haar gezondheidsituatie is erg zorgwekkend. Ze hebben haar de afgelopen dagen uit de narcose gehaald, maar dat ging niet zoals gehoopt, dus is ze weer in slaap gebracht. Ze was zwanger en de artsen hebben besloten om haar baby te halen. De kleine meid ligt in de couveuse maar volgens de artsen doet het goed. Voor haar man Janack is het best moeilijk dat hij niet bij zijn vrouw en dochtertje kan zijn.

Ook uit Apetina horen we dat sommige mensen toch wel heel erg ziek zijn. Ook hier blijven de mensen lang moe en zwak. Dan is het best wel eens slikken dat we niet bij hen zijn. Via social media en telefoon houden we contact met elkaar. Elke keer weer realiseren we ons hoe kort geleden het nog maar is dat er in deze dorpen telefoon en internet is. We ervaren dat op dit moment ook echt als een zegen van God.

Nadat onze quarantaine periode erop zat, konden we naar de bruiloft van een nicht van Marco. Héél bijzonder om daar bij te kunnen zijn, want zonder Corona zouden we pas eind september in Nederland aangekomen zijn. Het was een prachtig feest op een mooie locatie.

Ook vanwege Corona is Marjolein’s zus Mirjam met haar gezin terug gekomen uit Bali, waar zij al een aantal jaren wonen. Het was heerlijk om hen allemaal na ruim 3 jaar weer te ontmoeten. Als de basis goed is, pak je zo de draad met elkaar weer op. Zo fijn! Ook weer een cadeau voor ons om hen te zien.

Nu we langer in Nederland zijn, hebben we meteen een stel fietsen gekocht via Marktplaats. Ze passen in onze huurauto, dus ze gaan overal met ons mee naar toe. Wat hebben we er een plezier van! Zo zijn we al naar zee gefietst, maar hebben we ook een stukje Vechtdal in de benen. Dit is één van de weinige dingen die we missen in de jungle: kunnen fietsen.

Vanwege het mooie weer hebben we in de afgelopen weken best al wat mensen in de tuin, met gepaste afstand kunnen ontmoeten. Hoe we dit jaar ons verlof kunnen inrichten is nog een grote vraag. Normaal gesproken beginnen we in mei al afspraken te maken met mensen voor een ontmoeting in oktober en november. Nu kijken we per dag wat de mogelijkheden zijn. We hopen in ieder geval met velen telefonisch contact te hebben in de komende maanden.

Dat brengt ons ook bij ons 40 jarig huwelijk.

Dat gaat natuurlijk gebeuren, vertrouwen we, maar de feestelijkheden eromheen blazen we af. Iedereen op afstand ontmoeten en op afstand moeten houden, is niet ons idee van een feest geven. Bij deze dan even officieel ons bericht dat onze receptie en feest op 3 oktober niet doorgaat.