Dat we nu in de grote regentijd leven wordt niet alleen maar duidelijk uit de datum op de kalender. We merken het vooral aan de elkaar opvolgende weken met veel regen in de vorm van forse regenbuien die vrijwel elke dag onze waterbakken helpen vullen.

De grond wordt hiermee zacht, de atmosfeer wordt steeds vochtiger en allerlei beestjes komen tevoorschijn die je in een droge periode vrijwel niet ziet.

Wanneer we aan het einde van de middag gaan baden in de rivier is het een prachtig gezicht wanneer kleine visjes telkens boven water springen om vliegende mieren te vangen. Soms merk je dat ze aan onze benen proeven of wij ook eetbaar zijn. Vaak springt er een visje nog geen tien cm naast ons omhoog. En stiekem vangen we ook wel eens een mier om dan te zien dat een vis hem al te pakken heeft voor hij het wateroppervlak bereikt heeft.

Tegen de tijd dat het donker wordt hebben we de luiken voor de ramen al gesloten om te voorkomen dat er teveel van die beestjes naar onze TL-lampen vliegen. Laatst konden we niet aan tafel eten omdat het daar krioelde van de vliegende mieren.

Vaak komt zo’n grote bui net na de middag. Terwijl we beneden in onze hangmat liggen te rusten. Dan kun je beter naar binnen gaan, anders waai je uit de hangmat. Net voor zo’n bui uit komt eerst een forse hoeveelheid wind. Laatst was die zo sterk dat een aantal zinkplaten bijna van het dak van de kookhut van de buren waaide. Ook is er een huis in het dorp ingestort. Nu was dat gelukkig niet bewoond. Een groep jongeren stond daarnaast te voetballen. Ze konden net op tijd wegkomen toen plotseling en windvlaag het dak van de huis in liet storten.

Wij hoorden een enorm gekraak maar dachten dat er ergens in het bos een boom omwaaide. Dat gebeurt wel vaker. Pas later zagen we de ravage. Wat een schrik. We zijn dankbaar dat de jongeren net op tijd weg konden komen en dat er geen gewonden zijn gevallen.

Na een grote bui komen de wolken in het bos omhoog. Je ziet dan hoe warm de aarde is.