Afgelopen maandag landden we met MAF in Apetina. Vier weken stad werd een goede tijd waarin we naast de gebruikelijke boodschappen voor de komende weken, verschillende mensen hebben kunnen zien.

Na aankomst in ons junglehuis bleken twee hoofdkranen het te hebben begeven. Kunststof heeft nu eenmaal last van het klimaat. Een van de kranen was de hoofdkraan vanaf de watertoren, dus hebben we ons beholpen met rivierwater. MAF bracht uitkomst door in de stad een kraan en pvc lijm voor ons te kopen. Met een GumAir vlucht werden deze donderdagmorgen in Apetina gebracht. Diezelfde middag toog Marco aan het werk zodat we ’s avonds weer water in huis hadden.

Een van de MAF gezinnen verraste ons met een kerstcadeautje in de vorm van een bamboe ster met kerstlichtjes. In de donkere avonden geeft de ster veel licht. Voor de komende weken dus gezelligheid ten top.

Aan het einde van ons verlof vroegen we ons af of de reis naar Canada in 2022 wel haalbaar was. Terwijl we op onze koffers wachtten na onze landing in Suriname, kwam er een berichtje binnen uit Canada van een gemeente daar die ons graag een maand lang van onderdak, voeding en transport wil voorzien. Wat een geweldige bemoediging.

2019 Gebed bij ’the Forks’ in Winnipeg

Dus zijn we aan de slag gegaan met de aanvraag voor twee visa van Wayana die mee hopen te gaan naar Canada komend jaar. Dat is telkens weer een hele klus. Formulieren downloaden en invullen, de nodige scans van documenten etc. Daarnaast bidden we voor de nodige fondsen om het allemaal te kunnen betalen.

CAMA Zending heeft een project fonds voor deze reis geopend zodat gevers hun bijdrage kunnen overmaken. Hierbij de link naar het project ‘Wayana Canada’ binnen CAMA Zending.

Wayana Canada

Graag verzoeken we u om in uw omgeving aandacht te willen vragen voor dit bijzondere project. In Canada zijn een aantal kerken die ons lokaal ondersteunen met verblijf en voeding. Vooral de reiskosten vergen een flink bedrag. De deelnemers doen hun best om een deel hiervan zelf te kunnen bekostigen. Echter de hoge kosten van internaat voor de kinderen, gestegen brandstofkosten enz. maken het niet eenvoudig om in hun eigen bijdrage te voorzien. Vandaar het fonds om via CAMA Zending een bijdrage te kunnen leveren aan dit project.

Eind augustus vertrokken we uit Suriname om Marjoleins ouders te ondersteunen na de hartinfarct van haar vader. Gelukkig gaat het goed met hen, maar zoals het spreekwoord zegt: ‘ouderdom komt met gebreken’ en dat vergt de nodige energie. Het was heel fijn om er te kunnen zijn en meer tijd met hen door te kunnen brengen. Daarnaast hebben we weer heel wat mensen kunnen bezoeken en ook daar hebben we van genoten. Ook konden we het 40 jarig jubileum van onze thuisgemeente in Veenendaal meevieren. Op zo’n moment sta je weer extra stil bij Gods trouw door alle jaren heen.

9 November j.l. zijn we in het vliegtuig gestapt richting Suriname. De bedoeling was om na een dag of tien door te vliegen naar Apetina, maar een losgekomen kroon gooide onze plannen om. We hebben nu bij de MAF gereserveerd voor maandag 6 en maandag 13 december. We zijn afhankelijk van de snelheid van ’tante Post’ uit China voor Marco’s kroon.

Inmiddels hebben we al een aantal keren tegen elkaar gezegd dat het goed uitkomt dat we nog in de stad zijn. We zijn weer lekker aan het netwerken en dan is het fijn dat we bij mensen op bezoek kunnen gaan. Ook in het kader van Foundations for Farming zijn er rondom Paramaribo al een aantal contacten. Verder hoorden we dat de telefoonmast in Apetina eruit ligt. Op dit moment zijn we veel aan het vergaderen via het internet, dus komt het goed uit dat we nog in Paramaribo zijn. We hopen dat de mast weer gerepareerd is tegen de tijd dat wij naar Apetina vliegen.

We hebben al een aantal keren met mensen in Apetina gebeld, voor de mast eruit ging. We hoorden dat ze nog geen proeftuin aangelegd hebben. Dat hadden we wel met hen afgesproken dus we zijn benieuwd waarom het nog niet gebeurd is. We kunnen zelf wel een aantal redenen bedenken: de locatie van de proeftuin (alle grond is familiewijs verdeeld), samen een proeftuin maken, maar wie geniet dan straks van de opbrengst? etc. We gaan het merken als we de mensen weer zien. Graag willen we vóór de Kerst nog een training (laten) geven voor het hele dorp. We zijn benieuwd of dat gaat lukken, zeker als we pas 13/12 in Apetina aankomen.

Tijdens ons verlof in Nederland is Marco door het Nederlandse bestuur van Foundations for Farming gevraagd om hun coördinator voor Zuid Amerika te worden. Dit zien wij als een geweldige mogelijkheid om met de Wajana trainers in andere landen van Zuid Amerika te kunnen gaan trainen en Gods liefde voor Zijn mensen en schepping uit te dragen.

Van 10 augustus tot 25 augustus hadden we een groep van 9 mensen uit Apetina op bezoek in Lawa. Zij kwamen voor de training voor Foundations for Farming. In de weken daarvoor waren we met Asiloikë en Temikailoe bezig geweest met de voorbereidingen voor deze training. Zij zouden de trainers zijn voor zowel de theorie als de praktijk. De powerpoint presentatie hebben we samen in het Wajana vertaald, waarna er in de stad op A3 formaat geplastificeerde kaarten van zijn gemaakt, zodat ze er ook de dorpen mee langs kunnen.

Het begin van een proeftuin in het midden van het dorp is aangelegd en daarna konden de studenten komen. Wat hebben we genoten van het enthousiasme van deze groep en de trainers. De ontdekking, dat een aantal bijbelverhalen principes in zich draagt die vandaag in hun leven toe te passen zijn, maakte dat ze extra gemotiveerd in de praktijk aan de slag gingen. Het was hard werken, maar vele handen maken licht werk. Samen werken, samen eten en genieten van elkaars gezelschap, we hebben er net zoveel van genoten als zij.

De eerste proeftuin hebben we met elkaar aangelegd waarbij wij nog regelmatig aanwijzingen hebben gegeven. Dit gold ook voor het maken van de composthoop. Een totaal nieuwe manier van omgaan met tuinafval en gemaaid gras! De verrassing op de gezichten toen we de ijzeren staaf uit de composthoop haalden om te controleren of de temperatuur al opliep en ze voelden dat die staaf goed heet aanvoelde. Het moment om de hoop te gaan keren. Twee dagen later konden ze het hele feest opnieuw doen. Na een week merk je al hoe de hoop slinkt.

De tweede proeftuin is in Babun olo aangelegd door de studenten en de trainers. Nu mochten de buitenlanders niet meehelpen, behalve met gras maaien en kruiwagens met gras sjouwen. De Wajana’s gingen zelfstandig de tuin aanleggen zodat ze het later in Apetina ook zouden kunnen doen. Zo mooi om te zien dat ze eigendom willen voor hun eigen leerproces. Leuk detail daarbij was dat ze hun gezichten versierden met rode strepen zoals ze dat tijdens feesten doen.

Één van de mensen uit Apetina is een Tareno (Trio). Hij heeft tijdens de trainingsweken kans gezien om de powerpoint presentatie in het Tareno te vertalen. De plannen zijn er om eind dit jaar en begin volgend jaar Wajana’s en Tareno’s langs de Tapanahony rivier te (laten) trainen.

Tijdens ons fundraisingsdinner op 29 oktober a.s. vertellen we hier graag meer over.

Zaterdagmorgen keek Marjolein in haar WhatsApp en las daar dat haar vader van 87 jaar opgenomen was in het ziekenhuis met hart problemen. Daar schrik je wel even van. Temeer omdat er nu, samen met een aantal signalen die we al eerder kregen, een acute zorgvraag is ontstaan. De berichten van Marjoleins broers en zussen bevestigden dat. Zij hebben de afgelopen dagen bergen werk en zorg verzet. Op zulke momenten voel je de afstand.

Zondagochtend hebben we de knoop doorgehakt. We hebben onze KLM tickets van 23 september vervangen voor tickets op maandag 30 augustus. We kunnen de eerste weken in het appartement van lieve vrienden in Veenendaal verblijven. Via stichting Hand kunnen we vanaf dag 1 over een auto beschikken. Wat zijn we dankbaar voor deze hulp!

We zien wel wat we kunnen betekenen, maar het is heel fijn om de verbondenheid onderling tussen broers en zussen te beleven.

Inmiddels is duidelijk dat mijn vader een hart infarct heeft gehad. Hij is er heel goed doorheen gekomen en is inmiddels uit het ziekenhuis ontslagen. Wat zijn we dankbaar dat hij weer thuis is!

Binnenkort volgt een update van wat we de afgelopen weken hebben beleefd.

Hartelijke groet,

M&M

Donderdag 29 juli waren we op bezoek in Solonam Pata. Daar werd de nieuw gebouwde kerkzaal officieel in gebruik genomen. De afgelopen jaren is gewerkt aan het uitzenden van de gemeente in Lawa naar de verschillende dorpen langs de rivier opdat daar waar de mensen wonen geloofsgemeenschappen zouden ontstaan. Inmiddels is dit nu de vijfde nieuwe kerk die vanuit deze werkwijze tot stand gekomen is.

De opening van de kerk onder grote belangstelling

Een volle zaal, 30 banken voor 5 a 6 personen elk

Verkondiging uit 1 Petrus 2:1-10

Buiten koken voor de maaltijd

Feesttooi waarvan een traditioneel en de ander een experiment

De maaltijd staat klaar

Morgen is weer een maaltijd …

Dit weekeind volgt een bijbel conferentie in Solonam. Vanwege de Covid situatie hebben we met een aantal mensen besloten om niet het hele weekend daar te gaan logeren. Aan het begin van de dienst werd Marco gevraagd te willen delen vanuit de Bijbel. Dat deed ons weer denken aan het advies van Roy Lytle, ‘wees altijd voorbereid, want dit soort vragen komen vaak op de valreep naar je toe’, zo ook dus vandaag. Zondag gaan we daar weer heen om de laatste dag van de conferentie mee te maken.

HIS Story

Onderstaande video is de eerste van vier die samen het verhaal vertellen hoe de Wayana-indianen van Suriname begin jaren ’60 met het Evangelie werden bereikt door Walter en Marjorie Jackson, samen met andere trouwe werkers.

De vier delen zijn:

1. Gods roeping – hoe God papa kennis liet maken met de Wayana en hem bij hen riep;
2. Gods Woord – hoe de taal werd ontcijferd, het alfabet werd geschreven en Wayana werd geleerd om delen van het Nieuwe Testament te lezen;
3. Gods voorziening – hoe God voor de behoeften van mijn gezin zorgde EN zorgde voor een belangrijke doorbraak (verlossende analogie) die hielp de waarheid van het evangelie uit te leggen;
4. Gods waarheid – hoe de Wayana de waarheid voor zichzelf gingen begrijpen.

Philip Jackson is de jongste zoon van Walter en Marjorie. Hij woont en werkt met zijn gezin als zendingswerker in Skopje, Macedonië.

Zijn ouders waren bij de eerste zendingsgezinnen die de Wayana in Lawa hebben opgezocht van 1960 – 1964. Philip werd in Suriname geboren aan het einde van deze periode.

Walter overleed op 21 juni dit jaar in de gezegende leeftijd van 91 jaar. Toen Marco en Ipomadi in 2017 in de Verenigde Staten op bezoek waren hebben ze Walter ontmoet.

Elke video heeft aan het eind een link om door te schakelen naar de volgende.

Van harte aanbevolen.

VIDEO Over Wayana Indianen Deel 1

Het lijkt erop dat we druk zijn geweest de afgelopen weken. Er is alweer een maand voorbij gevlogen.

Vandaag krijgen onze kleinkinderen in Nederland vakantie. Nu weten jullie in welk deel van Nederland ze wonen. We wensen jullie allemaal een heel goede vakantie toe, al begrijpen we dat het voor velen wel puzzelen is met alle maatregelen. In Suriname mogen de kinderen na maanden thuis zitten (velen hebben geen online les gehad) eindelijk nog een maand naar school. Dan begint voor hen half augustus ook de grote vakantie.

De kinderen gaan zaklopen op de airstrip

het werd meer springen dus

Vanuit de opbrengst van de kledingverkoop konden we het geluidssysteem van de kerk voorzien van nieuwe tweeters en een bas speaker. Een ochtend knutselen leverde een aantal goed werkende luidsprekers op.

Onze buren hebben een konijn in huis gekregen. Zo te zien is deze nog flink in de groei. Het gras rondom ons huis is favoriet. Elke morgen huppelt het tamme beestje om ons huis.

In Nederland, België en Duitsland hebben ze last van wateroverlast, maar hier ook. Het blijft hier veel meer regenen dan normaal. Er zijn heel wat moestuinen ondergelopen en ze staan nog steeds onder water. De cassave rot in de grond. Normaal gesproken worden in juli de nieuwe moestuinen al open gekapt zodat er op tijd weer een nieuwe aanplant in de grond gaat. Dit jaar verwachten de meteorologen hier nog flinke buien tot in augustus. Het nieuwe plantseizoen wordt dus later. We merken dat de mensen zich best zorgen maken om hun voedselvoorziening voor volgend jaar. Dit jaar worden ook al tekorten verwacht.

Na een stortbui van 15 minuten stond alles blank

Wat zijn we in dit kader dankbaar voor het project van Foundations for Farming! We zien dat een aantal van de mensen die afgelopen januari online getraind zijn hun opgedane kennis op kleine schaal al in praktijk brengen. Ze zijn erg enthousiast over het resultaat. Hun aanplant groeit stukken beter met de adviezen die ze gekregen hebben. Ze willen hun kennis graag delen met de mensen in de andere dorpen. In de afgelopen weken hebben we samen een proeftuin aangelegd ‘midden’ in het dorp zodat iedereen het resultaat kan zien.

samen werken aan de proeftuin

de proeftuin werd eerst uitgezet

Het project van de viskwekerij in Lawa is inmiddels afgerond. Het resultaat mag er zijn. De kleine visjes die in de kweekvijvers zijn gekweekt wegen nu ruim 1 kilo. Zoals het nu is gegaan echt reden voor dankbaarheid. Deze vis is opgegroeid zonder dat het gevaar voor kwikvervuiling aan de orde is gekomen. Ook zij de nodige lessen geleerd. Zo gaan de kweekbakken straks worden bekleed met een laag cement. Het landbouwplastic wat nu werd gebruikt vergaat in de sterke zonneschijn. Ook de overkapping wordt straks van een stevig bladeren dak gemaakt. Er zijn al andere dorpen die belangstelling hebben getoond in het project om het ook bij hen te gaan proberen. We zijn EO Metterdaad dankbaar voor de bijdrage in de kosten.

De Covid situtatie in het land is nog steeds ernstig. Wij horen in de dorpen nog weinig van nieuwe besmettingen, terwijl er helemaal geen rekening wordt gehouden met alle voorschriften. In het jungle stadje Maripasoula is de leider van de Baptistengemeente afgelopen week in Cayenne in het ziekenhuis overleden aan Covid. We begrijpen van Anneke Kempeneers dat er meer gemeenteleden Covid hebben, gelukkig niet zo ernstig dat ze naar het ziekenhuis moeten, maar ook daar wordt er nauwelijks rekening gehouden met de voorschriften vanuit de overheid. We houden er ernstig rekening mee dat een van de varianten straks bij de Wajana’s rondgaat. Eind deze maand willen ze een kerkgebouw stroomopwaarts feestelijk openen en aansluitend een driedaagse conferentie houden. We weten dat de gezondheidswerkers en de Medische Zending hier bezorgd over zijn, te meer daar velen zich niet willen laten inenten.

De afgelopen weken zijn we ook bezig geweest met het inplannen van afspraken tijdens ons verlof. We gaan er van uit dat we de mensen weer kunnen opzoeken. Ook hopen we velen van jullie weer te ontmoeten tijdens ons fundraisingsdiner.

Het is donderdagochtend 3 juni en vandaag hopen we te vertrekken naar Lawa. Eerst wachten we de baanberichten af want gisteren was de baan afgekeurd voor vliegverkeer. Even na half acht gaat de telefoon en Sjaak van de MAF laat weten dat de baan open is. We kunnen vliegen. Snel ruimen we onze laatste dingen op en rijden naar de stad. Het is rustig op de weg want alleen mensen met een ontheffingsbrief mogen op straat zijn. Vanwege de oplopende Covid 19 besmettingen is het hele land in een strenge lockdown gegaan vanaf afgelopen maandag. We zijn dankbaar dat wij als repatrianten worden aangemerkt en dus terug naar huis mogen. Het is 13 maanden geleden dat we er voor het laatst waren.Dat het een hele tijd geleden is valt goed te zien aan de jungle om ons huis. Daar heeft Marco de komende tijd een prima work out aan. In huis valt ‘de zooi’ erg mee omdat Anneke Kempeneers en Melisa een paar weken geleden al flink schoon gemaakt hebben. Dit was hoognodig omdat de houtluizen in de dozen met kleding voor de kledingverkoop nesten aan het bouwen waren. Gelukkig ging het maar om 3 dozen, maar wat hebben ze een werk gehad om alles uit te zoeken en schoon te maken.

We hadden gebed gevraagd voor een goede internet verbinding voor zondag 6 juni. Op die dag zou de nieuwe Wajana bijbel aan God opgedragen worden. Net als in Apetina zouden de vertalers en hun gezin er via zoom bij zijn. Daarnaast hadden we ook Roy en Margaret Lytle uitgenodigd. Zij hebben ruim 40 jaar in Lawa gewerkt. Roy zou via zoom de preek verzorgen. Wij kunnen niet goed onder woorden brengen wat er tijdens de dienst door ons heen ging. Ontroering, dat de eerste zendelingen voor de Wajana’s inderdaad via zoom aanwezig kunnen zijn. Diepe dankbaarheid dat wij het voorrecht hebben om hier getuige van te zijn. Ontroering als we de oudsten een zegen horen vragen voor de verspreiding van Zijn woord nu en in de komende geslachten. Dankbaarheid voor het zichtbare teken van Gods trouw in de afgelopen 60 jaar. Voor de eerste zendelingen is de kring rond. Hun werk is gedaan. Wij mogen in hun voetstappen treden. Kort samengevat: het was één groot feest! En….we hadden de hele dienst van ruim 3 uur een goede internetverbinding!

Na de dienst stonden de mensen in de rij om een bijbel te kunnen kopen. Ook dat raakte ons diep.

Maandag landde een vliegtuig van de MAF met een volgende lading bijbels. Die werden netjes in de ‘bijbelkamer’ opgestapeld. Jong en oud hielpen daarbij.

De rest van de week heeft voor ons voornamelijk in het teken van de kledingverkoop gestaan. Tijdens deze dagen zijn er ook heel wat persoonlijke gesprekken gevoerd, meestal op momenten dat er niet veel anderen meer bij ons in huis waren. Voor ons ook heel fijn om de relaties met de mensen te kunnen aanhalen en verdiepen.Zaterdag 12 juni was dan de eerste Engelse les nadat de geplande les van vorige week letterlijk in het water gevallen was. Vanwege de enorme regen kwam één stel helemaal niet, een ander stel kwam 1 ½ uur later en het derde stel kwam nog later. Dat werkt niet als je van een zoom meeting afhankelijk bent. Vrijdag regende het de hele dag, maar zaterdag begon heel veelbelovend met een zonnetje nadat de mist was opgetrokken. Heel bijzonder om zo vanuit de jungle met de moderne techniek lange afstand onderwijs via zoom te kunnen volgen. We zijn heel benieuwd hoe snel ze het op zullen pakken. ‘Good morning’ en ‘How are you’ zijn al bekend.

Het was 1 juni 2011 en ’s avonds hielden we onze eerste presentatie over onze plannen om naar de jungle van Suriname te verhuizen. We hadden zelfs van een vriendin 2 paspoppen uit haar stoffenzaak geleend om onze jungle kleding te showen. Wie had toen kunnen bedenken wat in de afgelopen 10 jaar in ons leven de revue is gepasseerd, wij in iedere geval niet. Nog steeds zijn we zo dankbaar voor de plek waar we mogen wonen en dienen.

Woensdag 26 mei j.l. vlogen we met de MAF naar Paramaribo. We vertrokken wel 2 uur later dan gepland omdat het water in de stad met bakken uit de lucht kwam. Voor de verandering was het in Apetina die nacht en ochtend droog gebleven. Vanwege het door de overheid geplande lockdown weekend wilden we donderdag en vrijdag al zoveel mogelijk boodschappen doen. Elsbeth en Quinn kwamen gezellig het weekend bij ons logeren want anders zouden we elkaar niet zien. We hebben zo genoten met elkaar, het was een heel geslaagd weekend. Wel werden we verrast door de mededeling dat het hele land vanaf 31 mei tot en met 18 juni in totale lockdown zou gaan. Zouden we wel naar Lawa mogen vliegen of zaten we net als vorig jaar weer ‘vast’ in Paramaribo. Onze opluchting was groot toen we hoorden dat repatrianten naar hun dorp gevlogen mochten worden. Nu nog afwachten of het weer mee wilde werken want woensdag 2 juni was de landingsbaan van Lawa gesloten vanwege de regen. Hoe zou het donderdag zijn?

Donderdag 4 juni konden we vliegen! Samen met onze bagage voor de komende drieën een halve maand stonden we rond half twaalf in Lawa aan de grond. Wat een feest om de mensen hier, na ruim een jaar weer te zien! Ons huis zag er best schoon uit omdat Anneke Kempeneers een paar weken voor onze komst al een lang weekend in Lawa gelogeerd had.

Marco moest alleen de waterpomp aan de gang krijgen zodat we de bovenste ton konden vullen. Na enig gesleutel lukte dat. Dan genieten we samen weer van de technische talenten die Marco bezit. De komende weken zal hij stukje bij beetje het oerwoud rond ons huis weer tot een grasveld transformeren. Hij weet wat de komende weken z’n work out zal zijn.

Wat kun je blij zijn met wat anderen bereikt hebben! Vrijdag 21 mei hebben 5 mannen en 5 vrouwen een certificaat ontvangen. Zij hebben laten zien dat ze de theorie en de praktijk van en voor het aansluiten van een elektrische huisinstallatie onder de knie hebben. Daarnaast hebben 5 mannen een certificaat van deelname aan de theorie van elektriciteit gekregen. Met hen hopen we een volgende keer het praktijk gedeelte te kunnen doen. We zijn zo dankbaar voor de grote en trouwe opkomst van onze studenten.

Met zoveel gasten op komst hebben de dames een dag tevoren ruim 300 koekjes gebakken.

Een gezellige ochtend met als klap op de vuurpijl een pannenkoek voor iedereen

veel belangstelling

Studenten geven uitleg over de training die ze hebben gevolgd

De dames vertellen over hoe de lampen worden aangesloten

Johan Neni, vz stg Piya spreekt de groep toe

Evert van Klompenburg feliciteert de studenten via ZOOM

Een drankje en … een koekje

Kijk eens hoe mooi de lampen branden

Het certificaat als bewijs voor het volgen van de training

Dit is de eerste stap in het hele elektrificatie traject van het dorp Apetina. In Canada wordt een waterkracht turbine gebouwd zodat het dorp over een poosje 24 uur per dag stroom heeft. Op dit moment is er al maanden helemaal geen stroom omdat de dorpsgenerator stuk is en alleen gerepareerd kan worden door een monteur uit de stad.

Als er straks de hele dag stroom is, moet het elektriciteitsnet ook veilig zijn. De studenten hebben ons al verschillende situaties laten zien waar het net heel onveilig is. Ze zien dus in waar het onveilig is. Vanuit de training is steeds gehamerd op veiligheid, veilig werken en een veilig elektriciteitsnet.

Vanuit de bijdrage van EO Metterdaad in dit project zijn naast deze training ook een schakelkast voor elke woning gefinancierd.

Een koord met alle sloten van de kamers wordt doorgeknipt door de voorzitters van Kuluwayak en Piya

Daarnaast is het gastenverblijf nu officieel geopend. De kosten voor de bouw zijn eveneens gefinancierd door EO Metterdaad. Wat een mijlpaal voor het dorp. Hier hebben een aantal mensen de afgelopen jaren hard aan gewerkt. Nu is het vrijwel af. Een extra stimulans om het snel af te ronden is de komst van de minister van Regionale Ontwikkeling. Die zal, met gevolg, over een paar weken waarschijnlijk de eerste gast zijn in dit prachtige gebouw.

Ons plan is komende woensdag naar de stad te vliegen. Daar gaan we weer eens naar de tandarts en hebben we nog wat andere dingen te regelen. Dan na een week vertrekken we naar Kawemhakan/Lawa om de draad aldaar weer op te pakken.